taal van verbeelding
Stilte
Omwille van de tijdgeest
toen jij bent opgestaan
in stilte
ontwaakt in de verwarring
van de babbelspraak
heb je toch – jij godsgeliefde
de vrede lievend aangedaan
wel levend in het alledaagse
zijn zij die bij je horen
een weg gegaan
bij jou vandaan
is levend leven ingeruild
voor levendig
lawaai
zo schept men zich
een valkuil
graaft men opnieuw
een graf waarin
hoe het ook spijt
wordt neergelegd
de stilte
die niet zou passen
bij eisen van de tijd
Stille kracht
alles
dat fluistering ver draagt
is stil
tilt
leven op
tot hoger plan
naar
’t diepste van de ziel
waar luister wacht
op het gezang
dat invalt bij
de eerste strofe
zo kracht
van stilte galmt
Wat schuil gaat
waarom zou ik jou nu jij
daar voor mij niets ligt te zijn
niet liefhebben
hier in dit licht dat
schijnt te zwijgen over
wie jij bent
licht dat kleur op kleur
met jou
een eenheid vormt
een eenheid die
gestalte krijgt in het
gehalte van de leegte
leegte waarin alleen je
ademhalen stil beweegt in
één ritmisch herhalen
adem die in de kom van het
geluid roerloos schuilgaat
in het voltooid geheim van zijn
waarom
waarom zou ik jou niet
liefhebben
Laantje 29-04-2018
Stilte
ik ben er weer eens
op het oefenterrein
waar pijn van de stilte
rooduit mag bloeden
tot bloeien
er ligt een pad uitgestippeld
wikkel mijn voeten er
langzaam langs af zodat
de stilte bloedbloeit
tot prikkels
daarna trekt het samen
in het vloeiende hart
wordt de pijn losgelaten
als stof om te oefenen
totdat
de vrijheid zich vrij in mij
uitstrekt
laantje 05-08-2018
Jij stilte
ik weet niet waarom
maar ‘k ben met mijn
ogen dicht gaan liggen
toen jij mij naderde
mijn aderen trilden
stil aangeraakt - bewogen
misschien dacht ik dat het mij
dichter brengen zou
dichter bij wat niet te zien is
dichter bij herkennen
dichter bij jou
dichter dan ongekende trouw
misschien ben ik gaan liggen
om te wennen
aan de schoonheid
die binnenin je
buiten de tijd
besloten ligt
gaan liggen
omdat staan of zitten
zo banaal is
ten overstaan van jou
maar wil ik
wel ooit weer opstaan
Om niet
er is geen stilte stiller dan
wanneer de ziel
rusten wil in het genoeg
om niet
ja stiller dan het bloed
dat stilaan door verwonde
aderen ruist
om niet
misschien heft het water vanuit
de onophoudelijke bron
de stilste stilte op
om niet
vanwege het begin
dat eens begonnen
aan geen einde komt
om niet
Stemmen
strooi zeggen ze
en je zult oogsten
sta op je strepen zeggen ze
zodat je staande blijft
wees jezelf zeggen ze
wil niet lijken op een ander
wees liefde zeggen ze
onvoorwaardelijk
wees stil zeg ik
zodat ik me kan concentreren
’t Proces van stil worden
wat zoek ik toch
zo dicht bij jou
hier in die
verboden tuin
zijn het de goden
die ik smekend
op wil roepen
of zoek ik toch mezelf
hier in deze gaarde
waar rijpe vrucht
zo licht het duister
raakt
intussen zeg je niets
en voed in mij de
onrust zodat ’t gericht
onthutsend hoogtij viert
zo de stilte
diep in mij tekeer gaat
nu jouw beeltenis
mij vaag voor ogen staat
wat zoek ik toch
de volle leegte soms
het niet weten
wat ik eerder wist
een woord misschien
een woord buiten de tijd
waarin de waarheid
schuilend kiemt
woord uit de holte
van je groeve
mij tegemoet
opdat ik zwijgend
moe van ’t zoeken
weet dat de morgen
blijven zal om als altijd
het leven te ontmoeten
