taal van verbeelding
Liefde
Liefdeslied
ben jij het die daar naast mij ademt
ach liefje had dat maar gezegd
je was toch weg in verre avond
verdwenen ergens neergelegd
ik zou jou hier nu niet verwachten
zo vroeg al in het nieuwe licht
al ben je nooit uit mijn gedachten
maar dat je hier nu naast me ligt
doch waarom liefje zeg je niets
is soms je stem als 't woord gebroken
of heb je soms mij woordloos lief
dan blijft verleden onbesproken
dan weet ik dat jou adem ademt
trouw als een anker vademdiep
Laantje 13-10-2019
Alle dagen
nergens inkt
nergens een link naar papier
nergens geen woord – hoe kregel – dat
ergens op lijkt
hemeltergend langzaam tikt tijd
zwervend weg tussen witregels
al dagen zijn er
geen blauwe luchten
geen geuren die een lente doen dagen
geen zuchten waarop men liefde kan enten
geen deuren waarachter jij op mij wacht jij
alleen als geestklievende redder - zijnde mijn
heen en mijn terug in alle barrierre's
in alle dagen die zijn
rest mij in vragen te wachten in het
restant van de dagen die toekomst
pregnant onderstrepen opdat ik als had ik
verstand van zaken die niet rusten op weten
en passant los kan laten omdat het
verband slechts rust op vertrouwen
in alle dagen die zijn
Laantje 12-03-2019
Het neemt geen einde
je konen
ze hebben
de kleur van
verlegenheid
aangenomen
nu ik mijn liefde heb
geschreven in
je nevelige huid die
niet ontkomen kan
aan ‘t vocht
door lippen
ingedronken
je armen waar
ik ingedreven word
zijn een bokaal vol
rode wijn dat twinkelt
in het eerste zonlicht
jouw taal mij gaarne
ingeschonken
dronken maakt
je boezem
rijmt op mijn
prevelend verlangen
als woorden in
het metrum die
een dichter zoekt
voor dat ene vers dat
hunkert naar
een datum waarvan
de houdbaarheid
geen einde kent
De kunst van liefhebben
waarom
wil ik ontspringen
aan de dans
van liefde
is het angst
omdat beminnen
wederzijdsheid
in zich draagt
mij bevraagt
is het het besef
vandaag te
kunnen delen
maar morgen als
het zo uitkomt
de ander te
misgunnen
is het soms
wantrouwen
dat houden van
slechts gevulde
leegte is
of
is het dat liefde
zich gunnend
vullen wil met
de kunst van dienen
de kunst van
eindeloos geduld
Een zee van liefde
hoog raakt de zee
tot weeëns toe
haar lendenen aan
haar lichaam golft
af en aan op ’t ritme
van zijn innige
commitment
tezamen gaan zij op
in het nederwaarts geweld
spelt liefde
beider namen
totdat de zee
in samenzijn gestild is
tijd ligt neergeveld
Nee, niet alleen gaan
stel je voor
je stijgt op
op vleugels van wind
als een vogel
zwevend door een beugel
van bogen
zon tegemoet
je smelt
honderden blikken
je ogen
verzwelgen blinken
in zeebeeld van eb en
golvende overvloed
stel je rent over
ontaarde aarde
de bol rond
een wereld
vol van geluiden
lacht huilt een traan
buitelt tijd veelbelovend
te boven
gaan doe je
gaan
bezingt je herleven
werpt teerling weerloos
in kring van gebed
op hoop van gezegend
je cirkelt en cirkelt in web
van het leven
kom liefste
mijn wervelkolom - wacht
laten we samen
inluiden het feest
’t aller-schoonste
van droomloze nacht
beklinken de namen
waarvan we houden
het meest
Was zij maar hier
het licht
dwaalde vandaag
doelloos rond
in schrale mist
de velden liggen stil
te wachten in
een bont verleden
verder heeft herfst
ons nog
weinig te vertellen
wel vallen er ongetelde
druppels van de
takken op de al
natte bladerdeken
was zij maar hier zij
die met enkele
streken verf
een dichter
onuitputtelijk
aan het schrijven zet
Zonder titel
zou jij
mijn schrijfblok willen zijn
mijn papier waarop ik
mijn zinnen spel op de
door mij beminde lijnen
zou je
zou je het echt
het vergt immers
immens geduld
zou je willen wachten op
het vloeien van mijn pen
als strofen broeiende
ontstaan
uit louter ongeloof
uit taal waarvan ik
het bestaan niet kon
vermoeden
zou je
zou jij het draagvlak willen
zijn van mijn verwoede
pogingen te schrijven
datgene waarvoor ik
geen opschrift kan bedenken
zou je
in mijn wereld van vermoeden
kunnen leven
een wereld waar woorden
uit passie zoeken naar
poëzie
Laantje 1-11-2017
Jouw liefde
het zijn die momenten
waarin jouw golvende
zee mij meesleept
in de vloed van je lendenen
en wanneer
jij tegemoet komt in het tij
van mijn dorstend verlangen
weet ik terstond – jij bent
het water waarop ik
ontworsteld drijven mag
mag duiken en
kopje ondergaan
en verdrinken want
er is altijd een tijd
uit later geboren
Laantje 11-01-2018
Vanwege de liefde
wanneer ik je neerschrijf
je naam brand in ijzer
als nagloed van ons verhaal
woorden vol vuur je ontglippen
ik ze blus met de kus van mijn
koortsige pen - op je vuurrode lippen
ik weet het haalt de krant niet
en het bereikt ook niet hen
die vervreemd zijn van taal
maar ik schrijf je tot het uiterst
om te verstaan - al je gefluister
in het heetst van de strijd