Ziekte en sterven

De pas ingetreden dood

het heeft nog

van alles twee

ogen

oren

handen

voeten

en nog wat haren

maar het is

zo mager

zo bewegingloos

zo toekomstloos

zo als een akker

zonder voren

zo zonder stem

zo uit de tijd

tekent een pen

de waarheid

zwart op wit

zo krijgt

het levenloze

status

en wij – wij hebben

van alles nog

te doen – fatsoen

voorop

kaarsen

aansteken

elkaar een kus

te geven

bloemen op de

plek van ongeluk

en graf

kransen

teksten

sprekers

poëzie en het

onbetwistbaar

levenslied

niet te vergeten

alsof het leven

even nog zijn hart

ophalen wil aan

het gemis

waarvan wij spreken

dat het dood is

Als rouw rauw is

ik heb mijn pen

in zwarte inkt gedoopt

opdat

dit uur van dood

zich terugvindt

in vuur

van het verlangen

en al het bange

van voorheen

gestild zal worden

in

slechts een enkel woord

dat onbewust

aan dit papier

zich hecht tot troost

zal zijn als kus

van hem

die jou zo lief

geworden is

Flirten met de dood

nu ik je nader en

je geluiden zijn als

klaterend water zie

ik vader wenken aan

de randen van jouw

bestaan

het denken gaat hier

met mij op de loop

hoop bleek bij hem

verbonden aan de

wonderen van zegen

het kind in mij

veranderde mijn tred

net of

de vogels luider

gingen zingen

een vlinder streek

toen ik even was

gaan zitten neer op

de rug van

mijn linkerhand

zou het de beminde zijn

ach dit zo te dichten

het lijkt op flirten

met de dood

De open tuin

namen

ontwaakt uit steen

rechtop gezet

eerder

ontkwamen ze aan

wat men heengaan noemt

een plot met god en zo

maar deze

open tuin is desalniettemin

de stilte aan ’t bevloeien

wil vroegte ruimte geven

de bomen die er staan

beginnen langzaam uit te lopen

het is niet

te voorkomen

dat eens de stenen bloeien

eens namen

in de tijd herklinken

die eerder hinkten

op één been

Je bent mens

bij geval

krijg je kanker

(rotwoord)

of wordt je

dement

(rotwoord)

vroeg of eerder

later of laatst

ernstig

ziek

je weet het

niet tevoren

geneeslijk

of

ongeneeslijk

je weet het nooit

de één oud

de ander jong

een enkeling niet

je weet niet

waarom

niemand niet

het is

ondenkbaar

denkbaar en

eigenlijk

weet je wel

waarom

want je bent mens

kwetsbaar mens

maar mooi

voor altijd

en eeuwig

mens

Dat wat geen einde kent

ze hebben hier

gespeeld

gedeeld wat deelbaar was

tussen de lussen

van de tijd

gelachen bij een feest

gehuild bij een begrafenis bij

wat leven heeft gemist

ze hebben

gesproken en

besproken

gezwegen waar geen woord

meer past

nu

nu ze zijn toegevoegd

aan een lange rij van doden

bewierookt

met de geur van hemels bloed

herdenken en herkennen wij

de balsem witte windsels

bijeengeraapt

en opgerold

in t ‘graf

dat rotsvast openstaat

in stilte van

de nieuwe morgen