Nieuwste gedichten 

 

Het kind

 

nu het kind

de boom verzette met

zijn vinger

eerder had hij er nog

slagroom afgelikt

 

lette hij niet op de wind

dat is voor volwassenen

die zelfs nog moeite doen

eerst de wortels

bloot te leggen

 

hij speelde ook nog

met de bergen

het water van de zee dat

vloeide

 

het verveelde nooit

 

door de kerkers van de kerk

waar de pater

zijn gedachten deelde met

de god die zeker is

 

nee

het kind verzint geen list

bouwt ook geen

zekerheden in weet

dat zijn moeder

misschien

net zo oud en wijs als god

ook bergen kan verzetten

 

 

laantje 17-10-2018

 

 

 

 

Jouw naam en de hare

 

gekrast in de boom

overleeft je naam jou

tenzij op last van 't beheer

moet gekapt

 

echter

de schroom afgelegd

weet je het weer dat tijd

relatief is

stijg je uit boven je naam

 

en zij

zij is zo lief

ondanks de pijl door haar hart

of misschien juist daarom

wil zij breken

te weten een lans voor de

leef – tijd

 

krijt zij in een tel

het trottoir vol

in kleuren zo fel met jouw naam

en

de hare

vraag jij haar waarom

zegt zij

 

rare – dat weet je toch wel

 

 

laantje 09-10-2018

 

 

 

Voorbij de Verlichting

 

het is niet wat we denken

die uitslag op de huid

de jeuk een nagel die hem doodleuk

open schuurt tot bloedens toe

het dagelijkse niet verduurt

 

het is niet wat we denken

dat wenken vanuit de

hemel waar

het wemelt

van verbeelding

en verlichtte niksigheid

 

het is niet wat we denken

het keffen van een bonte hond

die niet op grond van onraad

aanslaat

voorbij het op te rapen kwaad

immers te laat ligt

bij voorbaat al te slapen

 

niet wat we denken nee

de wond opgebaard in

het te vroeg verschijnen

van de dood

om tot het uiterste te redden

wat nooit geleefd heeft

 

nee

het is niet wat we denken

wanneer we onze keuze

zwart op wit inkleuren

in rood waar het hokje

allang weet dat

stereotype leuzen

de waarheid verdoezelen

 

ons denken wil ten diepste

slechts smoezen met de angst

die krijtwit en terloops ons neerzet

voor de donkere spiegel in

een opgemaakt zelfbeeld

al zou liefde als bijproduct bij

het Kruidvat te koop zijn

 

ach ons denken ligt het niet

in de knoop met hoe

de werkelijkheid is

hoe dood moeten we zijn om

de tijd hier en nu te begrijpen

 

 

Laantje 10-09-2018

 

 

 

 

Luiheid

 

nu we ons verslapen hebben

de dag al bijna halverwege is

de straten vol van dagelijks leven

houd de hemel ons transparant

tegen het gehurkte licht

 

of het nog wel lukken zou

het dagbegin

het ertegenin

het weerbarstig bidden nu

de tijd vanwege ons

het midden zoekt

tussen het gewoontegezwel

en een bezield appél

 

doch de vraag

of het nog wel lukken zou

nu we ons verslapen hebben

knielt zelfbepalend

wakend in ons neer

gaat de dag in licht gehuld

zijn eigen gang

 

te laat – te lui

het komt ook

in de geschriften wel ter sprake

 

 

Laantje 05-07-2018

 

 

 

 

Ergens toch

 

tegen wie anders

zou ik nog praten dan

tegen de bomen of

het water nu

de tijd

doorlopend zwijgt

 

tegen wie

 

nu ik nergens meer

mijn stem terug vind

 

want ergens toch god

ergens

moet er

een link zijn naar

gehoor

 

och bomen – water

levensstromen van

de dood laat

dat wat leeft

bij brood en spelen

waarin mijn stem

teloor gaat

niet het einde zijn

 

doch slechts

een nieuw begin

van al wat in mijzelf is

 

 

 

Laantje 31-08-2018

 

 

 

Anders dezelfde

 

eerder dacht ik nog

dat jij het doen zou

de wereld zetten naar

jouw hand

 

jij die almachtig zijn zou

pijn verzachten

waar gewenst doch

 

ik ben me

lens geschrokken

toen plots bleek dat

het anders zat

 

ik mens ben net als jij god

 

 

Laantje 31-08-2018

 

 

 

Van voorbijgaande aard

 

je laatste benen

ze zijn bijzonder mooi

de vorm en kleur

een open deur

op weg naar herfst

 

daar gaat ze

klinkt

verwonderlijk op doch

we willen nog

geen afscheid nemen

al zoekt de tijd

daar gaatjes voor

 

ja hooggehakt

kwam jij ons leven binnen

het zinderen niet

van de lucht

kleedde je ons

in een zucht tot

vrijwel bloot

nee vluchten kon

niet meer

je wond ons dagelijks

met je rood

om de bekende vinger

 

nu sta ik hier – stil -

terwijl het regent

kijk overwegend naar

wat je aangericht hebt

maar het is net

alsof ik dat niet zien wil

 

Laantje 29-08-2018

 

 

Waar wij zijn

 

zou jij niet daar zijn

waar ook ik ben

al zou ik in de bomen wonen

slapen in de nerven van

het blad

zou jij ook daar niet zijn

 

al zou ik stap voor stap

over het water lopen

op weg naar later – dan

zal jij er hoop ik vroeger zijn

mij tot overlooprivier

ik jou tot dragend water

 

ach god

zou jij alreeds niet hier zijn

hier waar ik wat woorden schrijf

op jouw regelloos papier

zinnen broos zich naar

jouw handschrift vormen

 

ach god

zou jij niet daar en hier zijn

waar ik geweest ben die ik ben

ik die geloof hecht aan de liefde

de pijn die daaromtrent

ons onze plaatst wijst

 

waar laatst rijmt op de eerste

ons tot bescheidenheid

 

Laantje 25-08-2018

 

( mede n.a.v. Het boek 'God Zijn' van

J. J. Suurmond )

 

 

 

Droogte

 

hoe zou ik jouw rivier zijn

als ikzelf

gedronken wordt door hitte

als ik mijn dorst

bijkans niet delen kan met

hen die droogmonds

daarom bidden

 

hoe zou ik

nu waterlaagte daalt tot

aan de hoogte van

geberste lippen en zij

ten lange leste

binnensmonds

uw zon vervloeken

hoe

 

hoe zou het weinige

dat nu nog stroomt

opnieuw met mij

de liefde

voor het water delen

 

ach laat mij toch

laat mij

opnieuw weer spelen

met hoogte van de golven

met vlegelvlagen van

de brutale wind

desnoods mij buiten

oevers treden opdat

er sprake zijn kan van

een vrijage met de

uiterwaarden

 

hoe anders zou ik

jouw rivier zijn

 

 

laantje 18-08-2018

 

 

 

Oefenterrein

 

ik ben er weer eens

op het oefenterrein

waar pijn van de stilte

rooduit mag bloeden

tot bloeien

 

er ligt een pad uitgestippeld

wikkel mijn voeten er

langzaam langs af zodat

de stilte bloedbloeit

tot prikkels

 

daarna trekt het samen

in het vloeiende hart

wordt de pijn losgelaten

als stof om te oefenen

totdat

 

de vrijheid zich vrij in mij

uitstrekt

 

laantje 05-08-2018

 

 

 

 

Jij en ik

 

ik zou door jou niet zijn

als jij door mij niet was

immers

 

jouw stemgeluid

schuilt steeds meer

in het mijne en

mijn stem behoort de

jouwe toe

 

ik zou door jou niet zijn

als jij mij niet jouw

ogen leende

jij niet als ik

ze onbewogen opende

 

ik zou door jou niet zijn

als jij jouw handen niet

leggen zou in die van mij

en ik ze vast zou houden

om los te kunnen laten

 

ik zou dit leven niet

kunnen leven als

voet voor voet door jou gezet

geen spoor trok in de tred

der mijne

 

ach ik zou niet zijn

als jij jouw liefde

voor mij niet op het spel

zou zetten

wij niet

 

als we niet bijtijds

letten zouden op het wonder

van twee – eenheid

 

 

Laantje 12-08-2018

 

 

 

Voordat ik banger word

 

vroeg in de morgen

heb je al je bruidskleed

aangetrokken alsof

je weet hebt van de tijd

 

alsof je

onverschrokken weet

dat leven plotsklaps

anders zijn kan

 

je nooit te vroeg

kan zijn voor 't feest en

dat je als het straks

volledig licht wordt

 

je liefste aanroept

kom

bezwanger me

voordat de dag aanvangt

ik banger word

dan ik verdragen kan

 

 

 

Laantje 03-08-2018

 

 

Gevonden

 

je dwaalt

je zoekt

je roept

je taalt naar stem van

haar of hem

beiden uit

hetzelfde hout gesneden

 

gebeden zijn je hierbij

op het vege lijf geschreven

 

je reikt naar ver weg

je strekt naar

rakelings dichtbij alsof

het vijf voor twaalven is

 

je graaft

je spit

diep in de geschriften

tot muggenziften toe

alsof je wilt begraven

je eigen eigenheid

 

en uiteindelijk tot slot

staaf je je vragen

aan het gelijk van 't woord

totdat het

wonderlijk op

waarheid lijkt

ben je boven jezelf uit

moe geworden

 

doch vooraleerst ben je

geworden

ongeweten geworden

datgene wat

je allang eerder was

bijzonder kind

kopje onder gegaan op

het moment van de achtste

mens die mag leven

bij brood en bij wijn

zich gevonden mag weten

aan de rand van de bron

die opwelt als een

levend geheim

 

 

Laantje 21-07-2018

 

 

 

 

Haar geheim

 

ze slaapt al

droomt het geheim dat

in haar woont

op het randje van

onthullen

 

ik sla haar gade

in het vage duister

dat haarscherp

haar vertrouwde

lijnen duidt

 

de vele jaren dat

zij naast mij ligt zijn

steeds weer als

een nieuw begin

 

elke nieuwe rimpel is

ontdekkend jong en

wekt in mij een telkens

weer beminnen

 

 

laantje 15-07-2018

 

 

 

 

 

Ooit was je ergens

 

je bent er niet meer

ooit was jouw verte

dichterbij dan

mooiste werkelijkheid

 

de naam die je ooit droeg

had aan mijn droom genoeg

nooit vroeg je om respijt

 

je bent niet meer nu

dan wat holle klanken

een echo uit een ver

verleden

 

ik ken je niet meer nu

je onbestemd geen einde

geen begin meer bent

 

 

laantje 19-07-2018

 

 

 

Vluchteling

 

vluchten

moet je

zal je

kan je ternauwernood

maar nooit niet voor de nacht

 

de nacht houd je wakker

houdt je stukgeslagen

leven tegen het licht

 

je slaapt

op z'n zachtst gezegd slecht

om het hardst

vechten droom en werkelijkheid

om voorrang want

 

zij

zij de nauw verwante

zij is daar nog in 't thuisland

mag hier niet zijn

dat – die pijn is juist

zo voelbaar in het wakker zijn

 

nee je kan niet vluchten

niet voor het duister van

de nacht

hij achtervolgt je

heeft je ontegenzeglijk in zijn

macht

 

hoe

hoe in vredesnaam

ontkom je aan het plot

alsof god weer eens

niet thuis geeft

 

 

 

laantje 08-07-2018

 

 

 

 

Kleuren

 

ze kleurt

binnen de lijntjes rood

 

pastel verzet let wel

in kleur de zinnen

een

 

lust voor 't oog

rust voor 't gemoed

 

een boom bloeit op als

nooit tevoren

bekoren kan

 

het haar mooi

behoeft het niet te zijn

zegt ze

 

de schijn

wordt hier wat opgehouden

dat is haar blijkbaar

heilig

 

stel je voor dat

rood zich rond de kaken

kleurt alsof het

 

potlood uitgeschoten zijn zou

 

 

laantje 14-07-2018

 

 

Eén keer maar

 

je ligt onder struiken verborgen

in de nacht schrijven sterren

je onnoembare naam

 

toch genoemd worden draagt het

gevaar van misbruiken in zich

en het wonder van zien is

onscherp als bij staar

 

het ontwerp van jouw zijn

lijnloos getekend ondertekend

met trouw is zo broos

als de kracht van het leven

 

hoe zou ik jou kennen

hoe jouw bestaan verstaan

ach spreek jij dan voor één keer

één keer maar mijn naam

 

 

laantje 29-06-2018

 

 

Spelvorm

 

het leven ach

het leven is een spel

een tel of

langer dan wie weet

 

'k heb hem gebeld hij

die wel weet heeft van

de dagen

die een dag zijn en

 

dat je

als bij ganzenbord

tevoren nooit weet

wat het wordt en

soms bij regelmaat

van vooraf aan

beginnen moet

 

ach ja

het leven is een spel

een heilig spel

dat diep van binnen

zinnig leeft

dat wel

 

 

Laantje 28-06-2018

 

( n.a.v. Ziekte van een vriend )