Ouder worden

Slijtageslag

ze zit voor ’t raam

in haar peignoir

het

leven slijt

op het trottoir

wandelt tijd

een

andere richting uit

ze twijfelt ontijdig

aan de schemer

evenals

de hemel

zonder maan

staat op

ruikt

aan de cyclaam van vroeger

zoals

moeder ook al deed

dat ze

dat nog weet

ze ontwaart haar foto

in de vensterbank

staart begrensd

nu ze zo staat

verbaast

het mij

hoe mooi en slank

ze eigenlijk nog is

gaat

naar bed

niemand die zegt

hoogtijd

als

ze zich neerlegt

voelt ’t matras nog warm

alsof er iets slijt

Nieuw leven

gevallen blad verouderd

in rimpelig proces

’t wordt metterdagen kouder

onder de lijsterbes

muf geurt drassig de grond

blad verloren in één kleur

eenzaam in de schemeravond

overgeleverd aan willekeur

bladnerf tekent scherp flauw lijnenspel

staat van ontbinding zeer nabij

onontkoombaar rottingsgezwel

het nieuwe leven kleurrijk dichterbij

Veroudering

jij die mij zoekt

tussen

het hoge poldergras

kussend proeft

in overrijpe braamstruiken

roept

boven de wind van bomen uit

opdat

ik me laat vinden

of ik dat wil

die overkill

greep op mijn

afgedaan

bestaan

‘k trek me terug

laat je mijn rug zien

als

ik

languit schuil in

verbloedend herfstwild

van de bermen

ach

mij beschermen

heeft

geen zin nu

nazomerzon mijn

dunne haar streelt en

mocht

je me toch vinden

jij die herbaart

dan

draai ik me om

zal het

weer voorjaar zijn

tijd

van opnieuw

beginnen

Je bent mens

bij geval

krijg je kanker

(rotwoord)

of wordt je

dement

(rotwoord)

vroeg of eerder

later of laatst

ernstig

ziek

je weet het

niet tevoren

geneeslijk

of

ongeneeslijk

je weet het nooit

de één oud

de ander jong

een enkeling niet

je weet niet

waarom

niemand niet

het is

ondenkbaar

denkbaar en

eigenlijk

weet je wel

waarom

want je bent mens

kwetsbaar mens

maar mooi

voor altijd

en eeuwig

mens

Het weggaan

je hebt al

verlaten

deze oude stad

deze stad van gisteren

toen je

nog jong was

je

had nog

achterom gekeken

de

populieren

bogen zich

de zo oud

vertrouwde

populieren

ze wisten

alsof

alsof ze wisten

nu lig je hier

alleen

ik ben bij je

je zegt niets

en

ik ook niet

verlaten

is zo leeg

Ouder worden

Tijdsbeeld

tik - tik – tik

de klinkers in de laan

veren op

bomen knikken eerbiedig

als hoge heren

tik - tik

gebogen vinden herinneringen

lucht

hangen oude dromen tegen

een strak blauwe hemel

tik - tik

tik - tik

een zucht valt neer op ’t bankje

en zon flirt even met de tijd

om wat respijt

te reserveren

zo dwalen flets vermoeide ogen

door de laan

heeft renovatie een blinde vlek

geslagen in het geheugen

tik - tik - tik

de klinkers slikken haastig

hun eerste woorden in

nu hij de zinnen heeft verzet

hij gaat weer en

de zon omarmt het tijdsbeeld

Als gaan, gaan is

nu jouw leven in vrijheid

stilte zoekt

wij gevangen achterblijven

in ons rumoer

knaagt heimwee en verdriet

aan onze zielenranden

dieper dan de plek

die wij zo hoog

verheven

een eeuwig anders

noemen

je stoel zal altijd leeg zijn

wie er ook gaat zitten

al is het met gevoel

je gaan

komt nooit meer terug

maar ’t beeld wat blijven zal

is

je handen

biddend in je schoot

tegen de klippen op

we horen nog je

krachteloze

breekbroze stem

die woorden wegend zocht

zo onuitsprekelijk

over Hem die toch,……..

Patroon – tekenen

Wolkenpatronen doen mij haar

gezicht verbeelden ik staar

naar mijn gewoonte zoals destijds

bevangen door je ongedeelde schoonheid.

Patronen veranderen door de wind

je beeld belandt in ’t kind

geboren uit de dromen van het zaad

verzonken in gedachten laat

jij mij verlangend achter.