Nieuwe gedichten

Beminde

 

het ontspringen van de dans

het beloven loochenen

het niet achterom kijken geen moment

het oude nest verlaten

het niet uit de bron drinken

het onbekende geen kans geven

het zogende niet lessen

het onvergeeflijke niet willen vergeven

het niet willen nestelen

het je niet vergewissen

het je verslikken in de liefde

het niet in het diepe durven springen

het niet te vermurwen zijn

het verdringen van verdriet

het ongeloof

het je doof houden al die tijd

het er niet meer zijn

het niets meer laten horen maar

het ergste was nog

het ons aankijken die blik toen je wegging

maar toch dat blijft altijd

 

het desondanks beminde zijn

 

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

 

 

Verzonken

 

je zou er zo je wilt natuurlijk kunnen gaan liggen

 

je denkt er over na tijdens het aardappels schillen

immers zij kennen die grond daar als kiemkracht van leven

 

je zou er natuurlijk kunnen gaan liggen

 

tussen het hoge gras alsof je nog jong was maar wil je

het ook misschien schrik je je wel dood van de stilte die

 

zich ongetwijfeld zal hechten aan jou als kringloop

daar waar jij wellicht zou willen gaan liggen

 

een eigen stek tussen de doden van eerder

het kan – je wikt de plussen en minnen

 

tja je zou er natuurlijk kunnen gaan liggen

 

vergeet dat er nog vuur onder

de aardappelen moet en worden gegeten

 

helemaal vergeten – je gedachten op dood spoor

neem je je voor ze later nog wel eens te ordenen

 

tenzij geheel onverwacht de rapen eerder gaar zijn

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

Zomerdroefheid

 

dat bewolkte boven ons

het hangt in de lucht

hoe lang het duurt heeft

met de atmosfeer te maken

het aan te raken kan onnodig

onweer veroorzaken

 

een vlucht regenwolken

flikt het weer om na te druppelen

waardoor de straten

blank gezet worden

discriminatie klinkt het luid

de politiek let ook niet op

doch het lijkt een plot van

moeder natuur en nu het al

dagen duurt lijkt alles grijzer

waarom is ondanks God grijs

altijd zo eenzaam

 

al dat bewolkte boven ons

vertolkt een eigen wijze maar wij

we gaan eronder door

hoe zouden wij dan de hemel loven als

het koor de akoestiek moet missen

iets of iemand moet zich toch

vergissen of zit de wind in

de verkeerde hoek

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

 

 

De dichters

 

ze roepen van alles tevoorschijn

vergezichten

ze nemen een loopje met de

waarheid

oorlogen vol vrede roepen ze op

die een tijd van

leugens doen vermoeden

 

ze roepen

blootsvoets een zee aan om

hem het land in te lokken

zout water op sokken

hoog opgetrokken

als het gordijn van de bühne

bezingen de wind

als een gehuwd kind in

een vertakte boomhut

het geluk van

droomdroge voeten

 

ze steken de lucht aan met

pompoenen van vuur

benoemen de dag als begin

zonder einde met

bloedrode kleuren voor het

brood in de morgen en

de vale voor 's avonds opdat

wolven de schapen weer doden

als een levend geheel

 

ach wat roepen ze veel

de dichters

blaters van woorden zijn het

de groene weiden eisen ze op

om geen ruimte te laten voor

witte boorden verhalen

weg met de praatjes weg met

het schuim van de natie

 

duimzuigers zijn het de dichters

je kan niet met ze niet zonder

niet zonder de vrome zonder de ruige

maar toch

noem ze praatziek voor mijn part

doch laat ze

in hun kracht van verbeelding

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

 

 

Specht

 

de geluiden

ze klinken op tegen de stammen

als zijnde

berijmde psalmen

boete doening na een lange winter

alsof de

opgelopen schrammen

moeten gehecht

 

het gevecht duurt al dagen

zelfs weken

 

iets of iemand moet toch

sterker zijn

de rechte stammen of de

scherpe bek

 

doch het zal beslecht zijn

voor de tijd van zomer

aanbreekt

 

Piet Hardendood mei 2022

 

 

 

 

Sprakeloos

 

op één of andere wijze

veranderd de spraak nu

liefde vanaf het balkon roept

 

over gaat in lispelen

soms het missen van woorden

is er geen plafond om als

echo te dienen

 

je poogt en je poogt

je beoogd een antwoord op

de roep van 't balkon

dwaalt rond in de poel van je ziel

 

totdat je ontdekt dat

er geen taal is voor liefde

enkel gevoel

 

Piet Hardendood mei 2022

 

 

 

 

 

Heimwee

 

je weet hoe

heimwee kan nadruppelen

kringen kan vormen

 

je niet hoefde te bukken voor

de opgehangen slingers

geluidsnormen je

 

kende het woord niet net

als langeafstandsraketten

landjepik deed je met een zakmes

 

een Zwitserse welke je

voor je verjaardag had gekregen

in afgebakende grond

 

je weet hoe

heimwee een les kan zijn die het

midden houdt tussen

 

jaloersheid en tevredenheid

intussen bedenk je je ook nog

dat bidden toen gewoontegetrouw

 

spontaan klonk nu

meer iets van een noodgreep heeft

je wordt oud je leeft je

 

laatste vonkenregen in het

hedendaagse tijdperk en de

heimwee je laat hem lonken in

 

de wetenschap dat ook nu nog

de kerk altijd ergens in

het midden ligt

 

Piet Hardendood mei 2022

 

 

 

 

 

 

20.

 

als ik jou denk

wenkt de tijd me

in jou te verblijven

 

liefste jij zou daar toch ook

wie is er in godsnaam verdwaald

in de tijd van jouw oneindigheid

 

ik zie hier geen enkele wijzer

 

wel nog zie ik je staan op

het perron

instappen

gaan

in tijdelijkheid

 

maar hoe anders is het nu

nu denken

achteruit moet lopen

een eeuwigheid tegemoet

 

waar ik jou misschien vind

 

 

 

 

 

 

Het was goed

 

het heeft geen gezicht

aan het daglicht ontstegen

is de wereld vergeven

van kwaad dat zich richt

 

op de schuld van onschuldigen

die onwetende weten

doch die leven verbeten

in de steeds ongeduldige

 

waan van de dagelijkse dag

blijft het gezicht leep verborgen

schuift de schuld door naar morgen

en toch zei god dat het goed was

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

Iconisch

 

het veelvoud van

onschuldig heeft geklonken

 

nu wacht het donker

is er de stilte

de kilte onder steen

als balsem op de wonden

 

dat wat geknakt is wacht

drie dagen nog

drie nachten voordat

het onverwachte

beslag zal leggen op

het leven

 

vervalt het bedreven kwaad

in vluchtgedrag zodra

het licht opgaat

opstaat om als

icoon te wonen

 

te midden van de mensen

 

Piet Hardendood april 2022

 

 

 

 

 

 

Nooit eerder

 

 

je wacht op wat er komt

 

een woord

een gedachte

een stem

 

je wacht

 

wellicht vindt je

wat nog nooit is gevonden

stuit je op bronnen die

je tot bruid willen zijn

maar

 

je wacht

 

wacht tot het licht wordt

de dag een gezicht krijgt

een gezicht

dat ergens op lijkt

of misschien wel op iemand

 

je wacht

 

wacht langer dan

de stilte die fluisterend roept

als een stem van voorbij

er klinkt een ruisen op

een groet

 

waarin je iets van het

verleden herkent

en nog – nog

wacht je

 

middenin het zachte rumoer

er behoeft geen roer om

alles wat komt of eens

komen zal – zal zijn

als vervulling van dromen

nooit eerder gedroomd

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

Een grens over

 

alles ligt open

iedere andere optie

sluit daarbij aan

wat dicht ligt duidt

op een misvatting

 

de oorlog

de oorlog ligt ook open

net als het water dat

niet is bevroren

tevoren weet je dat niet

 

en toch is hij gebleven

zij gevlucht alle

geruchten hou je open

kom je terecht

en waar

nu alles nog open ligt

al zijn er wegen afgesloten

toch ligt de oorlog open

in al zijn wreedheid

in al zijn kretologie

de macht schaakt en schikt

waar dood open en bloot

zonder schrik

het straatbeeld bepaald

 

 

zit hij gevangen in de strijd

vlucht zij in tweestrijd gevangen

op weg naar vrijheid

een grens over

 

het wordt er niet

rooskleuriger op zolang het

open ligt

in een zwarte bladzijde van

de geschiedenis

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

Op weg naar Pasen

 

ze fietst

gaat een drempel over

 

de wereld ziet er

op zijn kop anders uit

 

iets in haar zegt dat het

wel weer anders worden zal

als dat het geworden is

 

ze fiets

drempels te over

 

er schuiven ongedacht

namen langs ze huivert even

 

ze wacht tot het licht verspringt

trapt zich een grens over

ze ziet hem staan

 

de mens in de bloedakker

van de wereld

 

ze kijkt achterom

niet uit heimwee maar

of er nog meer volgen

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

Uiteindelijk

 

er wordt

gevochten

gevlucht

harten gelucht

gehuild

graven gekuild

in bochten gewrongen

geschoten

bommen gegooid

raketten gericht

huizen ontwricht

in schuilkelders geschuild

zand in ogen gestrooid

doden geteld

statistieken gemeld

angst gezaaid

tranen gemaaid

 

wat erger is

 

gelogen

de waarheid verdraaid

met tweespalt als uitkomst

recht gesproken

wat krom is

 

en nog erger

 

een sluw spel gespeeld

over de ruggen van

onschuldige mensen

het is alles

een kluwen waarin

de waarheid

verklit zit

onzichtbaar

 

totdat

 

het leidt tot

een nieuwe dimensie

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

 

Ogenschijnlijk

 

met de schrik laat je

het potlood uit je

handen vallen

honderdtallen woorden

sterven een stille dood

op het krijtwitte papier

 

hier wordt er geschreeuwd

hier liggen lijken opgeschort

te wachten

er is letterlijk geen graf

vers van de schep te krijgen

de tijd treft onze laksheid

middenin een zin loze zin

vol van medelijden

 

we worden van elkaar

gescheiden in één en al

saamhorigheid nu er een

vijand is die de taal van

doven afwimpelt bij een

al te simpele

voorstelling van zaken

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

Discrepantie

 

nu ik je gevonden heb

zal ik je blijven zoeken

wetende

 

dat jouw komen gaan is

je niet bent in te lijven

jouw leven is gestoeld

op vrijheid om

er te kunnen zijn

 

er te kunnen zijn

in de verste uithoek van

nabijheid

 

toch iedere keer als ik

jou opnieuw weer vind zou

ik je open willen dichten

maar het schrijflint

bevat nu eenmaal

onvoldoende inkt om

jouw liefde te herschrijven

 

zo leven wij in een kladrelatie

waarin zo is desondanks

gebleken steeds weer

voldoende spaties zijn voor

leeftekens op de levenslijn

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

Verhelderend

 

de kaarsjes vlammend als

een betoog van vrede zijn

het de lede ogen die het

verkoren lam zien bloeden

 

ten strengste verboden het

verhaal te voederen wordt

taal gecensureerd nu het

opnieuw gaat om

het spel meer dan broden

 

de kaarsjes vlammend als

een betoog van vrede

tegen de tweede strofe in

zijn het de lede ogen die

 

steeds weer oplichten in

de vredesvlam die steeds

opnieuw zal worden

aangestoken

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

Twaalf

 

tiener al – kind nog

hormonen gieren

door haar lijf

emoties gaan en komen

 

straks moet ze kiezen

studie – school en dan

– dat wil ze graag -

op vakantie mits

ze is geprikt

anders loopt ze 't mis

 

straks moet ze kiezen

tiener al – kind nog

zo'n mooi kind

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

Zijn

 

zijn we onszelf nog of

zijn we geworden

 

geworden in een

verloren uur van de tijd

waar de orde zoek was

 

zijn we onszelf nog of

geworden tot bomen van

zekerheid – tegelijkertijd

onzeker als de seizoenen

 

zijn we onszelf nog

jong nog en groen

ongesnoeid

los van de schaar die

het beter weet

of is ons 'toen' verbrand

in het kampvuur van

onze jeugd

 

zijn we onszelf nog

zoals het strand en de zee

die samen eb en vloed

verdragen – onszelf nog

zoals de schelp die er ligt

in alle geduld en op

luisteren gespitst is

 

zijn we onszelf nog of

laten we de rivier

oeverloos stromen

het land in om te verdrinken

willen we dat drenkeling zijn

geen reddingsboei

bij de hand

 

zijn we onszelf nog

samen één met de natuur

één in ieder getij

samen door

het louterend vuur gaan

om het verloren uur

terug te vinden en

 

onszelf als kinderen

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

 

Tijdsspanne

 

nu ook het waken

naar het lijkt

slaap gevat heeft

stil verscholen

onder het vale laken

van de dood

spelen heel zachtjes

weliswaar al

enkele violen

 

de muziek klinkt als

een gebroken

winterlandschap

en zwelt heel langzaam

aan tegen de kale bomen

maar

 

sterft op de grens van

het geluid in zwanenzang

nu nog hoor ik de

ontaarde laatste tonen

o mens – gods mens

 

waak

 

 

 

 

 

?

 

alles is anders

de regen is anders

de wind

de sneeuw

het ijs

het vergeven is anders

het bewijs

de leugen

de liefde

de haat

de vrijheid is anders

het verheugen

het grieven

de praatzucht

 

alles is anders

de vlucht is anders

het gerucht

het kennen

het vieren

het verdriet is anders

de blijdschap

de verbindende banden

het verwennen

het versieren

 

alles is anders

het nieuws is anders

het regeren

de oppositie

het werken

het leren

de politie

alles is anders

de posities zijn anders

het sporten

het bezoek

het feesten

de tekorten

het genoeg

 

behalve de tijd

de mensen hoe is het met

de mensen

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

Speelplek

 

ik zat hier nooit eerder

de wereld lijkt er anders

ooit moet het daar

ook zo geweest zijn

 

toch

is de tijd bij hier en daar

hetzelfde

niets op een andere

leest geschoeid

 

en toch – opeens zie ik het

is er hier iets anders

de doelen die er staan

zijn leeg

 

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

Voorafgaand

 

de winter ligt languit in

verlangen op zijn rug

zucht genadig

om een bruidskleed

 

wit

 

beroept zich

op het maagdelijk vlies

als dat geaccepteerd wordt

pas dan zal duidelijk zijn

 

dat de kou nog

lang niet uit de lucht is

 

 

 

 

 

Proeftijd

 

nadat de schapen zijn geteld

wij ons vergapen hebben aan

het koor dat maagdelijk aan

de hemel hing en zong

van de geboorte

 

wij simpelweg de spruitjes opgezet

stoofperen gaar geweld

de tafel zoals het hoort gedekt

 

we proefden zomaar samen hoe

het leven smaakte zowel

het bittere het zoete tot aan

het zelfgemaakte

chocolade toetje toe alsof er

een engel stiekem

hier gebleven ons de kracht

van zweven even had geleend

 

en bij het kopje koffie zag ik

vanuit mijn ooghoek een

schittering voor 't raam

waarin wij samen in een

overvloed van licht en kaarsen

weerkaatsten ons verbaasden

over 't beeld

 

toch had ik zelf

eerder al het daar op gehangen

niet wetend dat vanavond

deze kerst ontworsteld uit

de wonden van de tijd

zo vredig vlam zou vatten

 

 

 

Geduld

 

verlangend licht

uit zwangerschap

tot leven gekomen

richt zich vooraleerst

voorzichtig op

in kwetsbaarheid

 

nu ook de vrome

welkomstwoorden

neigen naar een uniformiteit

welke een poging wagen

het licht te

verdonkeremanen

 

maar toch bij monde

van het kind klinken

steeds weer

onverwachte woorden op

die al het lang verlangen

in het niet doen zinken

 

 

 

 

 

 

Geen keus

 

soms bekruipt het je

dat anders zijn

 

sluipt de angst in de

weekmakers van je ziel

 

wat als dat anders zijn

tot sancties leidt

het pleit tevergeefs

 

je afgescheiden moet

gaan leven

je twijfelt tussen

vluchten of aanvallen

 

anderzijds weet je dat

beiden

bij voorbaat mislukken

indien

 

je niet blijft in de liefde

 

 

 

 

Barensweeën

 

dit land is eindejaar weer dicht – op slot

met recht genoemde donkere dagen

het feest van 't Christuskind en God

leunt zwaar op de aloude vragen

 

nu velen grosso modo instemmen

met het gemodelleerde kwaad

zich keren tegen hen die anders denken

aangespoord door leugenpraat

 

en toch zal straks het kind er zijn

geboren uit een zwangere nacht

uit barensweeën af en aan – vol pijn

 

het zal ons vrede brengen – licht

en zij die geloven in hun eigen kracht

zien voorbij aan boodschap van de krib

 

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

Speelplek

 

ik zat hier nooit eerder

de wereld lijkt er anders

ooit moet het daar

ook zo geweest zijn

 

toch

is de tijd bij hier en daar

hetzelfde

niets op een andere

leest geschoeid

 

en toch – opeens zie ik het

de doelen die er staan

zijn leeg

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op deze website wordt regelmatig gewerkt aan nieuwe items en een andere indeling.

Nieuwe gedichten

 

 

 

 

 

Tijdopname

 

we dwalen niet meer door de

bomen zoals vroeger

de bladeren waarin vrijheid

schuil ging zijn verschroeid

al het blad dat taalarm is gaan

bladderen

bederft het praten over

vruchtopbrengst

 

wat erft de mens nog nu al het

lover een rotte lucht

verspreid een geur bedompt

die onze herkomst loochent

 

maar ach deze tijd is

eveneens van tijdelijke aard

ooit als de tijd daar is

verlost van de gespletenheid

zullen wij weer bloot en blij

door de bomen dwalen

 

de dood voorbij

 

Piet Hardendood april 2022

 

 

 

 

 

Kraai

 

hij kraait vanuit de hoogte

luidkeels zijn koninkrijk

 

gitzwart is zijn gevederte

dat dreigend klapwiekt

wanneer hij zich verheft

de tedere lente in

toch weet hij zich

mooi afgetekend tegen

de blauwe lucht

doch zijn rauwe kreet

camoufleert de boodschap

van het komend doodskleed

heeft geen benul

van de dode tak waarop hij

neergestreken is

 

onwetend van de vredesduif

die overwinning koert

tussen het jonge blad

 

 

 

 

 

 

Het was goed

 

het heeft geen gezicht

aan het daglicht ontstegen

is de wereld vergeven

van kwaad dat zich richt

 

op de schuld van onschuldigen

die onwetende weten

doch die leven verbeten

in de ongeduldige

 

waan van de dagelijkse dag

blijft het gezicht leep verborgen

schuift de schuld door naar morgen

en toch zei god dat het goed was

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

Een nieuwe lente

 

het uitbotten

aarzelend nog als

jong geliefden

 

het wil

adem voor de geest zijn

genieten leeft er op

 

bloeien is geen lot

steekt trots voelsprieten uit

het plot van angst

 

te boven

 

 

 

 

 

Misplaatst

 

hier het water kabbelt

ontbreekt

de stroom aan informatie

 

even waan je je

een spatie in de tijd

nu Europa zijn gratie heeft verloren

 

hier waar het water kabbelt

ik was er even neergestreken

uitgeweken met mijn lief

 

valt er geen amen uit te spreken

– het zij zo – zou

een misplaatste onderstreping zijn

 

hier waar het water kabbelt in

de vroege voorjaarszon

als een pril genoegen voelt

 

maar ergens op de achtergrond

kabbelt het droeve water

golft een later ongewis

alsof je iets mist bij het genieten

 

na het gooien van de angstbom

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

 

Het verloop

 

in de heilige broedkamers

tracht men steeds nog

ideeën

wit te wassen

uit naam van de

veilige veiligheid

dit

voor het geval je jezelf

niet kan vertrouwen

 

is het een samenspel van

gelovigen en

onwetenden

ondertussen

vliegen borelingen uit

na te zijn geïnstrueerd

moet het merendeel

bij regelmaat op herhalingscursus

immers ontvluchten is een gotspe

wordt niet geaccepteerd

inmiddels

zingen ideeën tot leven gebracht

rond

binnen het raamwerk van de chaos

steevast gepromoveerd tot waarheid

 

worden

randverschijnselen

onzichtbaar gedegradeerd

als zijnde niet van toepassing

terwijl data geïnterpreteerd wordt

tot sprookjes die echt

hebben plaats gevonden

 

zijn of worden

concurrerende broedkamers

geëlimineerd tot

hoed zonder rand

blijven deze onvermeld in de krant

en als onkundig afgeserveerd

 

broeit ondergronds sinds het begin al

verzet

dat uitgroeit tot

een vangnet voor andersdenkenden

 

reguleert tijd

de eerder aangewakkerde angst

tot storm in een glas water

die neigingen vertoont

te gaan liggen in

het hoge gras van

de vrijheid

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

 

Meditatie

 

adem in adem uit

uit de grond van je hart

open het luchtruim

 

adem in adem uit

voed je voeten – aard

bodemloos diep je afkomst

 

adem in adem uit vanuit

je kruin tot je tenen

verenig aarde en hemel

 

adem in adem uit

bezwanger je geest tot

kraamkamer om

 

te ontvangen

adem in adem uit

een kring van omarmen

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

 

Huidzucht

 

ze streelt me de engel

haar geduld breed

als het strand

krult als water over

mijn rug

 

ze streelt me haar hand

beweegt steeds een

tel later dan dat ik

me voorstel

alsof ze het weet

 

streelt ze nog trager

al lager nu bij eb de

spanning hoogtij viert

ze streelt me de engel

of ik me om wil draaien

 

haar ogen dwalen mijn

gehele lichaam over

een zee van liefde

raakt mijn huid aan

zo wachten we samen

 

op de vloed

 

 

 

Uit nood geboren

 

tien maanden

flink over tijd voor een

nieuwe zwangerschap

 

bevrucht door schaamteloosheid

zou je op zijn minst

een handicap verwachten

 

doch het bed waarin de daad

gepleegd is is toegedekt

met leugens – achterklap van

 

een vorig leven

logischerwijs tempert dat

de feestvreugde

 

je vraagt je bij voorbaat af

wanneer het laatste hemd

zal worden aangetrokken

 

zwart als de onverschrokken

dood

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

 

Op de grens van oud en nieuw

 

ooit las ik

schep uit chaos nieuw

en het bestond

heeft plaatsgevonden

 

onlangs las ik het weer

schep chaos

de rest ontbrak dat zou

je zonde kunnen noemen

 

nu heerst er dan ook angst

we zouden op zijn best

daar vanaf kunnen zien

om zo samen uit chaos

 

nieuw te scheppen

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

 

Ansichtkaarten

 

we zijn niet meer

degene die we waren

het rechtop lopen kost

ons moeite we leven op

de blaren van de herfst

 

we

zijn kaal van taal geworden

alsof we stammen uit

het tijdperk van de dood

onze dagelijkse gang

is als het bloot dat

door de takken taalt

zoekend naar woorden die

zich schamen voor de waarheid

 

we zijn niet meer

degene die we waren

we staren ons blind op de

winterse (on)werkelijkheid

die vrijwel alleen nog maar

bestaat op ansichtkaarten

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

 

 

Bloembed

 

ik wil niet in een bloembed liggen

als jij niet naast me ligt

 

jouw geur ik zou hem missen

ik zou me vergewissen

van jouw unieke kleur

niet eerder

lijf aan lijf gaan liggen

 

om samen op te gaan in

één kleur hemelsblauw

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

 

Vaccin

 

ik wil

zonder jou leven

zonder jou

 

omdat je je

belofte als wonder niet

waar hebt gemaakt

 

je wilt graag in me wonen

ik weet het

maar ik vraag je

hartgrondig

 

ga weg

 

nu je niet doet wat je zegt

te zijn

 

ik wil

zonder jou leven

zonder jou waarom

luister je niet

waarom is je vuist er

keihard

 

alsof mijn hart een

slatafel is

waar jij aan het hoofd zit

mij keer op keer tart

 

ik wil

zonder jou leven

zonder je bedrog en je leugens

ik heb nog nooit geloofd in

wie je zegt te zijn

 

ik smeek je pijnig me niet

laat me vrij in mijn

natuurlijke keuze en

al mocht dat afgodische god

 

omdat jij dat gelooft

 

lijden ter dood

dan nog

wil ik zonder jou leven

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

 

Geschiedenisles

 

zouden we ons

opnieuw vergissen in de doctrine

vervallen in de oude fouten

van ooit

 

ontkennen dat ook nu weer

een aantal ballen tegelijk

in de lucht worden gehouden

zoals een volksmenner

betaamt

 

de geschiedenis

herhaalt zich wederom

zo lijkt

 

maar bijna niemand

taalt ernaar totdat het in

de geschiedenis boeken

opgetekend staat

 

 

 

 

 

Samen

 

zie ons hier zitten

midden in de nacht

waarbij ongemak onder

een kleedje schuift alsof

het stiekem tegen de

gewoonte in wil bidden

 

jij lucht je hart

ik luister of het klopt

 

in het duister

van de nacht klinkt dat

anders dan overdag maar

ik luister en wacht

 

is het net alsof ginds

iemand fluistert

ik ben er ook nog

 

 

 

Komplot

 

ach kom plot

laat het lot zijn werk

doen

doen waar hij sterk in is

 

het ijzer smeden als het

heet is

het vuur opstoken

waaraan de meute

zich onverdroten

warmen kan

 

leuke beelden voor

de media

 

kom plot

verbeeld je dat je god bent

en dan wat scheelt het

heel de wereld biedt

een luisterend oor

 

kom plot

speel het oude spelletje

verdeel en heers

zaai het zaad van kwaad

in onze duisternis

 

doch als plots het kind

er zijn zal

overwint het licht

een nieuw begin dat

ongedacht

buiten ons om

geboren wordt

 

 

 

 

Nabij

 

nu ik de sterren zie van verre

zo heel dichtbij

leef in de werkelijkheid die

een eeuwig hemels jaargetij

verduurt

ontwaar ik geuren in kleuren

van de regenboog

leunt vertrouwen hemelhoog

tegen de wolken

 

nu ik de sterren zie

als ornamenten voor de ziel

waar vrede opgetogen rust

in de rede van de stilte

liefde onophoudelijk als in

een bede wordt gekust

 

nu ik de sterren zie

bij 't ouder worden

begrijp ik pas dat alles

wat ooit verre was

verscholen ligt in de

nabijheid