taal van verbeelding
Nieuwe gedichten
Voortekenen
dat zachte halverwege februari
de stilte van de wind
een beukenhaag vol
van oud blad
narcisme in 't plantsoen
zo hier en daar het prille
van een nieuw begin
en ergens in dat onvoorspelbare
komt
klimt
zweeft
leeft
binnenin mij
jij me tegemoet
je groet je glimlach zo zacht
als de voetnoot van het voorjaar
Piet Hardendood februari 2024
Om een boodschap
stap op de fiets
richting plein
passeert baasjes en hondjes
op straat en in het gras
de laatsten laten wat lopen
de eersten wat liggen
let er niet op
richt mijn blik op de container
voor het glas
stapt af braaf
bont en wit gescheiden
alsof het kleding is
linksaf dan naar rechts
en nogmaals
het plein komt in zicht eerst
het station nog waar
uit de tijd wordt gestapt
het plein het is er rustig
blijkbaar heeft slechts een enkeling
er een boodschap aan
op de weg terug is alles omgekeerd
zelfs de wind
moet er harder worden getrapt om
het plein achter me te laten
zie bij het station nog
een gedicht liggen dat
niemand leest
blijkbaar kent het een eindstation
is zij nog niet binnen als ik er ben
doe ik wat zij meestal doet
niet dat dat moet maar
tenslotte heeft ook zij wind tegen
kan voor haar het thuiskomen
meteen beginnen
Piet Hardendood februari 2024
Ga maar
je durft er niet naar binnen
gedwongen opnieuw beginnen
't gloedvol betoog van eerder
wordt niet meer gedoogd
je warme deken je kan er
niet meer onder misschien
is het tijdgebonden als winter
aan de vorst maar
vooralsnog zit er geen korst
op je flinterdunne ziel
je durft er niet naar binnen
gedwongen opnieuw beginnen
het – wees gegroet – klinkt
in jouw oren niet meer op
intussen hinkt eveneens de tijd
op één been tussen oud en nieuw
gaan jullie gelijk op
elkaar ontwijken gaat niet toch
dan maar naar binnen op de gok
steeds weer opnieuw beginnen
mag
juist dat is kracht
Piet Hardendood december 2023
Altijd
plots
ligt het licht in je armen
je was wel te velde om
op je tellen te passen
maar toch
je wilde het minnen
kozen
strelen – doch
stond verstrikt in een pose
van schrik
het licht sprak een woord
in een flits wist je
waar heb ik dat eerder
gehoord
nooit verstaan
je verliet langzaam
je pose en het licht
mensbewogen riep
laat mij maar gaan
ik kom altijd weer boven
Piet Hardendood december 2023
Hardnekkig
deze laatste dagen
het papier verdraagt ze niet
het gestommel van de wind
't gefrommel van het woeste water
de stemmen uit het hoge gindse
die tot verdrinkens toe
niet worden verstaan
en het kind bestempeld
tot logé
deze laatste dagen
ze willen maar niet mee
het jaar uit
het lijkt warempel wel of
door hun ijver
alles onder
de dekmantel moet blijven
deze laatste dagen
ze verdragen geen papier
waar van hier naar daar
met onschuldig bloed
de toekomst wordt beschreven
en met de vinger wordt gewezen
schuldig – schuldig
deze laatste dagen
ze moeten hoe dan ook eenmaal
de laatste zijn vol van taal
dat strookt met de geschiedenis
Piet Hardendood december 2023
Verkleuren
het sterven
krijgt in deze laatste dagen
zij het tijdelijk
kleur op de wangen
speelt verlangen van eerder
laattijdig met
het wrange gevoel van
een opbloeiend einde daar
waar licht nipt geboren
reeds op sterven na dood is
doodswit verklit schuilt
in opkomende nevel
helt
de tijd zo langzamerhand
over naar doodsstrijd
verliezen boom en blad samen
de strijd van hun eenheid
maar toch de tijd
kleurt altijd binnen de lijntjes
Piet Hardendood november 2023
Vannacht
liep jij opeens weer naast me
het was midden op de dag
je lachte tegen me
sprak als de stilte
hoe mooi het was de
bloei in bermen
verrezen uit de dood
steeds weer stond je
even stil alsof je
beschermen wilde wat nog
pril was
het oude brood
waar je dat opeens vandaan haalde
je brak het voor de vogels van
het water – ook de vreemde –
geen onderscheid
we weten hoe het later ging toen tijd
van vroeger voorbij was
de dag geen ochtend
in zich droeg geen middag om
te rusten
in de avond troostend
elkaar kusten elkaar zochten
zoals nu
verrezen uit de dood
Piet Hardendood november 2023
Het vroege blozen
ik zal liefhebben
omhelzen
als een zomer de zon
vandaag
morgen
en de dagen hierna
tenzij er een herfst in mij
word aangewakkerd
een winter waarvan ik
de vorst maar
moeizaam kan torsen
liefhebben ik weet het
zou desondanks
tegen herfst en winter
bestand moeten zijn
maar
dat sterven bijeen harken
dat doodgevrorene begraven
dat uitgebloeide snoeien
dat late licht
dat vroege donker
die korte dag
daar gedijt mijn
liefhebben niet bij
liefhebben leeft op
verlangen van
het vroege blozen
op het ontbotten
openbreken
het prille dat het doodse
terwille wil zijn
daarbij bloeit
mijn liefhebben op
Piet Hardendood november 2023
Hand in hand
morgen gaan we wederom naar
waar we vandaan zijn gekomen
precies de weg weten doen we niet
maar we gaan als
een hijgend hert net opnieuw
aan de jager ontkomen
er is nu eenmaal geen weg terug
ook geen doodlopende
al zou je soms denken van wel
doch dat is slechts illusie
zo word ons gaan metterjaren een
wankele zekerheid al zijn we dan samen
en vervalt die garantie
voor zover die er al was
zo langzamerhand steeds meer
vooralsnog maken we samen niet
het verschil
zij het dat we hand in hand gaan
Piet Hardendood augustus 2023
Het begin
dat wat ik nu ben en ga vergeten
loopt kans in mijn gedachten
te verdwalen
vinden is vrijwel ondoenlijk
het is allemaal zo groot
het bos
de stad
het strand
de rivier
wat daar gebeurd
en iedereen zoekt er een plekje
mijn liefste lief
mijn kinderen
kleinkinderen
broers en zussen
vriendinnen
vrienden
dichters
al wat je leest en hoort
dat het er allemaal woning heeft
74 jaar lang
is verbazend
doch het is me allemaal lief
heb het altijd lief gehad
alles wat nu daarnaast nog een
plaats zoekt is er niet zeker van
dat het blijvend is
Piet Hardendood juli 2023
Inherent
laat me weten als je er bent
alsjeblieft laat me weten
weten hoe het daar is
is het land is het water
luchtkasteel of een kater
zijn er bloemen bomen
is er zoemen
het noemen van namen
weinig of veel en
hoe is het verdeeld
arm en rijk of
iedereen gelijk
en geloof is er geloof of
is er een weten
onthouden vergeten
hoe is het daarmee gesteld
laat me weten
kwel me niet langer of
ben je banger dan gedacht
de weg kwijt geraakt
je zoeken gestaakt
is het soms zo dat verlangen
berust op verzinsels
dat je er pas bent als je beseft
dat zoeken inherent is
aan worden gevonden
Piet Hardendood juli 2023
Onder ogen komen
vrijwel geen wind
geen kind aan de hand dan
jezelf
waarvan je weet hoe die is
als die ander
onderweg stribbelt hij tegen
de waagschaal van stilte
speelt parten
het zelf krijgt een beeld – mens
dat is eng
je moet dat niet onderschatten
ach dat kind als die ander
hij moet onderweg
het gras is nog groen
de bomen vol blad
de hemel hemelsblauw wees gezegend
en we speelden vaak genoeg
lang leve de liefde
ach kind
kom laten we gaan geef nou niet op
en ook de stilte geeft het niet op
weet wat hij kan
en dat kind als die ander ging lachte plots
verrassend breeduit tegen het zelf
dat hij echt wel weet
hoe de vork in de steel zit
Piet Hardendood juli 2023
72.
languit in het lieve gras
hoe was het ook alweer
je droomde samen van de liefde
je wist niet wat het was
schoof wat dichter naast elkaar
wenste het gras wat hoger
achteraf pas begreep je
dat ook liefde
regelmatig moet gemaaid
Tuinieren
het is het snoeien van
eerdere verlangens
vermeerderen van bloei
dat ergens op uitloopt
vroeger toen je klein was
wist jij veel
waren de struiken hoger
zocht je kijkgaatjes
voor het geval
nu ben je de hare
tot op zekere hoogte
samen zaai je heb je
gezaaid
geplant
geoogst
in de vergaarde aarde
tuinieren poogt
verlangen bijeen te binden
tot rijpheid
Piet Hardendood juli 2023
Wat niet kon
kind en ontdekkend
de kastanje in de grond
mocht niet
vader zag de bui al hangen
geen boom opgezet
verongelijkt door het hek
de tuin uit
de pieskous
zo noemde ze haar
stond te lachen
had vlechten van stro
zoals de kippen
in hun hok
die mochten van vader
hoorde hem bidden
al verstond ik het niet
in de poort knerpte het
grind
rook ik lont
hij naderde aarzelend
jabo in zijn knieën
wat zou God hem gezegd
hebben
Piet Hardendood juli 2023
De verworpenen
zie ze gaan
schuil in het licht
van de maan
dwars
door verwoeste steden
op hoop van ontwijken
dan weer langs randen
van akkers
waar laatste resten
oogst staan
door bossen
vol slangengevaar
met de ziel vooruit
als verkenner van
het kwaad
het hart als
fluisterende gids
zie ze gaan
de opgejaagden
opgejaagd door een
nieuwe wind van leer
waar het kwaad
zich koestert in
de waan van de dag
geen plaats is voor hen
die zich afkeren
ze gaan
slechts een
uitgestippelde vlucht
rest nog de aftocht
naar het graf
ze gaan haastig
voor het licht wordt
ze weten het water
dat hen scheidt van
de dood maar
nergens anders zal er
voor hen leven zijn
Piet Hardendood juni 2023
Aan de rand van het bos
het bos achterlangs
onder een bewolkte
hemel
ontwaakt uit
ochtendschemer
steeds weer
ben ik er vreemde
het smalle pad af
het ontvolkte tegemoet
licht ritselen
onderstreept de
steeds verwaaide stilte
als een zwerver
zou ik er sterven tenzij
ik toesta het hart
schuchter te wagen aan
hulpeloze overgave
te worden
doof en woordeloos
als braille voor een blinde
het bos achterlangs
voor wie durft te vinden
Piet Hardendood juni 2023
Niets
ach
het zal niks worden dit gedicht
het ligt bij voorbaat in de
zon te smelten
ik lik nog aan het potloodpunt
alsof dat iets zou helpen
tegen de kracht van gum
zie beneden fietsers gaan
gevangen in een helse route
op weg naar het vervellen
al is dat slechts vermoeden
maar dat terzijde
al gun je niemand enig lijden
kan het al met al 't is een gevecht
niet preciezer duiden
nu raakt het
zoals eerder al gezegd
nog kant nog wal
Piet Hardendood juni 2023
Klem
we liggen verloren in het
vervolg van de tijd
bidden om herbaren
is slechts koren op de molen
van dwazen tenzij
horen wordt verstaan
tijd die ons nog rest is
uitgestippeld door
de lange arm der digitalen die
onze ondergang scheppen
onder aanvoering van het
verheerlijkt liberalistisch
vrijheidsgeloof
we liggen verloren in
onze onuitwisbare sporen
ons thuis is een huis zonder
ramen en deuren we
zijn een kalender waarvan je
de dagen kan afscheuren
al onze vragen ketsen af tegen
listige leugenmansoren
zo worden we één met het systeem
waar kunnen we in vredesnaam
heen met onze vergiffenis
Piet Hardendood juni 2023
Onbegonnen begin
het licht getinte morgenlicht
het bidden van een vroege vogel
de prooizucht
het kindje dat nog slaapt
dat en het gerucht dat
de kogel door de kerk is
uiteindelijk er niemand geraakt
geraakt is
het leven slechts een doorgaand
begin blijkt te zijn
hoe de dag ook is begonnen
Piet Hardendood april 2023
Uit Steen
hij komt
schoorblootvoets
stoot hij zich aan
vooringenomen bloei
maar hij komt
ondanks de weg vol butsen
opgetrokken stutten
rokken net tot op
het geniep van de hiel
soms knielt hij uit
nederige zelfverzekerdheid
wetende dat zijn tijd komt
komt
binnen het binnenkort dat
ooit verten behelsde
alle knellende banden zijn
bijna verbroken
hier en daar klinkt al
zijn naam
straks breekt hij open
uit de schede der aarde
houdt niets hem meer tegen is
heel de wereld een bloeiende
gaarde geworden
opengebersten uit
bloedvloeiend steen
Piet Hardendood April 2023
Andere kijk
geloven de tijd niet
zou willen verzetten
wijzer willen zijn dan
de kleine die zich verstopt
lafaard
lang duren zal het niet
duizend jaren zijn als
één dag staat er ergens
geschreven
schuif je bij blindvaren
verantwoordelijkheid af
ach tijd hoe kwaad ook
in het licht van
de eeuwigheid is het
niet alleen oneindig
ook anders
Taaltroost
als je nog ergens bent
laat het dan in de taal zijn
daar waar dood
zij het met moeite wellicht
zijn verhaal kwijt zou kunnen
ik verfoei het standaard
ik mis je
je moet de taal niet verdunnen
dan eerst maar gummen
wachten tot woorden
zich aandienen als de eerste
van toen
woorden die
het verdriet zachter maken
Piet Hardendood februari 2023
Zijn
langzaam raakt
mijn binnenste
steeds meer aan
het doodse
het zeer dan van
het een dan van
het ander roept
steeds meer pijn op
op
momenten waarop
je het niet verwacht
soms
soms zijn er
tenten opgezet om
een wijle te verblijven
tijdelijk
datgene te verzachten
wat ziel mag heten
doch hier in dit even
zijn wij geroepen te
ontstijgen aan de
tijdelijkheid der dingen
ons in kringen te
begeven van
de eeuwigheid
Piet Hardendood februari 2023
De oude verhalen
ze lopen uit boeken weg
de deur uit
steken de straat over
klinkers voegen zich
naar hun taal
ooit droegen de verhalen
jou je droomwereld in
kroop schroom weg onder
een deken
was je kerel
geloof in de toekomst
stond
op de kaft geschreven
je was er door
gegrepen
bleek tijd
een vondst te zijn aan
slijtage onderhevig
wat rest is
stage lopen in een
wereld waarin vragen
stapelbaar zijn als
boeken op een
wankele plank
Piet Hardendood januari 2023
Lichtval
het spaarzame licht
wervelt traag
door de straten
zweeft door stegen als
een volleerd jongleur
vlijt zich in plooien neer
tussen kale takken van
verlangen
alsof het
wil berusten in het
trage jaargetij dat alleen
nog maar de naam
van winter dragen mag
en ergens in het gindse
lijkt het voorjaar zich
al aan te dienen
al zal de wens hier wel
vader van de gedachte zijn
Piet Hardendood Januari 2023
Onwerkelijk
er is geen herkenning meer
geen werkelijk weten
soms komt er een kind terug
uit vroeger
dat moeder allang dood is
daar leef je niet mee
je vangt muziekklanken op die je
ontglippen
versterven voor dat het stem krijgt
op je wankele lippen
schuifel je door het leven
beperkt door het heelal van verleden
zet je nergens je zinnen meer op
dan alleen dat je naar huis wil
Vrijuit
zal ik – zal ik
je aanraken je
naam ter sprake brengen
zal ik
nu je zo breekbaar
aanwezig bent in je
diep liefste geheimen
je noemen
zal ik
nu het zwaarder weegt
dan het gewicht
ooit
door jou in de schaal gelegd
durven
durven
nu het te zwaar weegt
voor handen – hoofd en hart
maar nu
nu je bent vertrokken naar
een hemel zonder sterren
zou ik van je kunnen houden
ja dat zou ik mits ik
stem mag zijn zonder gezicht
opdat jij
jij mij vrijuit kan
komen halen opdat we
samen zijn echt samen
Piet Hardendood December 2022
Eindzege
deze nacht
hij wil uitbater zijn van
de gebroken ziel
kniel riep hij
kniel voor mijn duister
aangezicht
en de ziel knielde
luister
luister jij ontzielde
licht zal je niet meer zien
zelfs misschien wordt
aan je oog onttrokken
alsof hij niet wist
dat hij loog
en hij boog wat naar voren
siste als de slang van ooit
ziel jij vermiste beginneling
kind van het legioen
uit de hoge
ik zal je zogen met mijn
adellijk kwalijk bloed
opdat
je niet zijn zal waartoe de
vader je geroepen heeft
doch
toen galmde de ziel
't zal niet schadelijk zijn
slechts drie dagen zal het
door mijn aderen stromen
dan zal ik herkomen
weer evenknie zijn van de vader
Piet Hardendood december 2022
Onzeker
het is begin eindejaar
het weifelend licht
haalt wantrouwig zijn
schouders op nu het
lengen van de dagen
nog niet zichtbaar is
verblijft het vooralsnog
een aantal dagen op
de grens van
heden en verleden
wil zo lijkt de toekomst
mijden nu
verlangen wankelt in
de onzekerheid der tijden
Piet Hardendood december 2022
Doodzwijgen
liefste nu is de tijd dat je
stervend aan de bomen hangt
niet wetend hoe lang dat
duren zal
hoe zwaar de uren zullen
zuchten
in het afhankelijk besef
van hoe de wind zal waaien
toen in het voorjaar
toen je kind was – groeide
nog niet wist hoe laat het was
had ik op zijn minst een
poging kunnen wagen het
leven uit te leggen
was voor de werkelijkheid
Oost-Indisch doof en blind
ik die weet zou kunnen hebben
van de tijd
ik
had je moeten zeggen dat je
als onbeschreven blad je
neer zou moeten leggen bij
de plek waar wind je brengt
Piet Hardendood november 2022
Als we 't niet meer weten
de winter staat op de stoep
samen met sinterklaas de
kerstman arriveert wat later om
drukte te voorkomen – immers
je kan de slogan dromen
later wachten ze gedrieën op
het ijs aan de overkant
dat bij voorbaat niet
wil breken ondanks de cadeaus
het zingen over vrede
al dat soort dingen
ze gaan toch maar naar binnen
waar schoenen zijn gezet en
kerstboom brandt
zo met zijn drieën moet dat kunnen
al is het ijs nog niet gebroken
zitten de kinderen met
opgetrokken knieën te wachten op
wie 't eerst iets zegt
Piet Hardendood december 2021
Mens
dat graf ook wieg kan zijn
geboortebrief uit dood verrezen
leven tot
herlezen uitgedaagd wordt en
ongevraagd verwondering wekt
hoe anders zouden wij genezen
van het verdoemde denken dat
het oude ophoudt te bestaan
we zouden onnodig
onze naam verloochenen die
steeds weer ons vernoemd
tot mens
Piet Hardendood oktober 2022
Samenvoegen
ze nestelt zich tegen me aan
het beste van twee werelden
voegt zich samen als
namen in een geboorteregister
wisten toen nog niet hoe de
wereld worden zou die al was
in loop der tijd
klinken nieuwe namen op
kinderen die hetgeen wat murmelend
op de lippen ligt verstaan
het nestelen houdt aan het
beste van twee werelden
doet een geste vermoeden alsof
bezield verlangen een
andere route aan wil vangen
dat van de lange duur
moet maar eens afgelopen zijn
nestelen moet vruchtbaar raken
bloed een band worden dat
loslaten verfoeit
uitvliegen
een weerkerende daad
van voeden zijn
van liefde
van weet hebben
van de bron die nooit opdroogt
nestelen wil schoot aan schoot
het beste van twee werelden
samenvoegen
Piet Hardendood oktober 2022
Wennen
lang geleden al
liet je de dood als
harde leerschool bij ons achter
de tijd verzacht wel enigszins
maar toch
die leegte vol herinnering blijft
weten er geen raad mee
het ziekbed dat
ook sterfbed werd
je at niet meer
een keuze
toch bleef je treuzelen
doodgaan moet nu eenmaal
wennen – dat grapte je toch
het is lang geleden
maar desalniettemin
de leegte hangt hier ingelijst
aan een stalen spijker
uit jouw blikken doos
door mij erin gehamerd
recht op zijn kop
zoals ook jij dat deed
en iedere keer als ik er langsloop
is het alsof je knipoogt
Piet Hardendood augustus 2022
Onzeker
het plaatsje
de tuin
het is er stil
klinkers zwijgen tegen hun
gewoonte in afscheid
de geranium bloeit zijn
laatste ademtocht
het pochen is voorbij
langzaam trekt de zomer
zich terug in de schuilhut van
de oud geworden schaduw
gaan er laatjes open
roepen blaadjes het getij van
sterven aan
is het maar de vraag
of bruin de winter
trekken kan
Piet Hardendood augustus 2022
Toen en nu
toen je mij gelezen hebt
de les
mij op het papier gezet alsof
het mijn huid was
het blijft me als de waterpokken
bij
er niet tegen ingeënt bleef
groeien zeer doen
altijd smolten de sneeuwvlokken
ook zomers
altijd de krenten uit de pap
voor een ander
toch is het lente geworden
lees ik zelf voor uit eigen werk
dank
dat u me op sterk water hebt gezet
Piet Hardendood september 2022
Dichters
ze liegen de taal uit elkaar
om woorden opnieuw te verbinden
om alles wat ettert
aan komt vliegen
in een zinsnede te vangen
een bede te schrijven waarbij
duiven zich thuis voelen
dichters
ze schuiven de tijd voor zich uit
om ruimte te scheppen voor taal
die kruimel voor kruimel
gevonden moet worden
ze putten uit bronnen
halfleeg of halfvol waarin
metaforen hun kansen benutten om
harten te winnen ook die
van hardhorend doven en blinden
dichters
ze beeldhouwen met woorden
een vers op een sokkel van witregels
en pas als het stof der zinnen
is opgetrokken
zijn zij als vlegels vertrokken
naar plaatsen waar zij
opnieuw weer beginnen
Piet Hardendood Augustus 2022
Versneld proces
ze weet wel dat hij weggaat
ze voelt het aan de omhelzing
zijn hand door je haar van die ander
een kus nog
zijn lippen op de jouwe
je proeft afstand op korte termijn
had hem maar nooit je vinger gegeven
jeugdig optimisme
met een gelovig isme als grondslag
zijn leugenachtig verzinnen is
begonnen
langzaam raakt de kamer leeg
wat een behandeling
Piet Hardendood juli 2022
Gedragen
ik heb ons samen
opgehangen
zwart wit gezien in de
verleden tijd
maar nu we daar zo hangen
ingelijst en
steeds nog ademhalen
de toekomst doorgereisd zijn
met de reisgenoten
vallen – opstaan
slagen – falen
mag gaan nog steeds
een komen zijn
en in al die tijd
hebben alle dromen die
gedroomd zijn
ons door de eeuwigheid
gedragen aan
slechts één enkele schroef
Piet Hardendood augustus 2022
Stiltemoment
samen alleen
op de top van het duin
waar stilte
schuin afgesneden bloeit
als een bloem in de knop
we wisten de ruisende zee
in ons bloed het water
levensader
ongrijpbaar dichtbij
samen alleen
op de top van het duin
een moment waarin het
leven gevrijwaard is
van de dood
waar zwijgen veelzeggend
symbool staat voor
taal die volmondig instemt
met het geluid van de zee
Piet Hardendood augustus 2022
Zappen
voeten op de hocker
het beeld verspringt
in aanloop naar morgen
zingt er een vogel
op twee gedachten
we lachen om de
misgeschoten kogel
van de jager die zo
de vier jaargetijden mist
het beeld verspringt
nog een keer nu voeten
als lijdend voorwerp
van de hocker afglijden
flamingo's op één poot
aan hoogmoed lijden
terwijl de dansvloer
leeg blijft
de kans bestaat dat
nog een keer het
beeld verspringt
afhankelijk van
de slaapbehoefte
Piet Hardendood juli 2022
Onzegbaar
dat ik je liefheb is
ontwijfelbaar waar maar
ik kan het niet zeggen
domweg ik hou van jou
klinkt zo algemeen
zo gemakzuchtig
evenzo ik heb je lief of
jij bent mijn allerliefste
ik kan het niet zeggen
ik moet het laten gebeuren
Piet Hardendood juli 2022
Slaapkamerbeeld
de geruite stoelkussens
liggen boven op de kast
het past maar net
het plafond zou niet
lager moeten zijn
de kast niet hoger
de kussens uitgevouwen
niet dikker
de stoelen buiten
schikken zich noodgedwongen
in hun naakte status
nu er buien dreigen
ook wij schikken ons
lepeltjesgewijs weliswaar
ons krijgen ze niet
op de kast
Piet Hardendood juli 2022
Uitgedaagd
hoe jouw rijpheid
de nacht door in mij droomt
het is een schouw van
onvoorstelbaarheden
ik weet nog
hoe verleden oud geworden
je jonkheid toonde maar
nu in deze wondere nacht
waarin de sterren zich
voor jou verschoonden
ik slechts van verre zien mag
hoe jouw schoonheid is
bijeengebonden
nu – in deze wondere nacht
waarin de slaap mij als
verdachte ziet beroep ik mij
op 't feit dat ik ben uitgedaagd
hoe jouw rijpheid
onweerstaanbaar zich in mij
gedraagt – mijn ogen onafwendbaar
dwalen door jouw pracht
ik wist al toen verleden
nog niet oud geworden was
jij tot rijpheid groeien zou
in dromen onbereikbaar voor de tijd
Piet Hardendood juni 2022
Beminde
het ontspringen van de dans
het beloven loochenen
het niet achterom kijken geen moment
het oude nest verlaten
het niet uit de bron drinken
het onbekende geen kans geven
het zogende niet lessen
het onvergeeflijke niet willen vergeven
het niet willen nestelen
het je niet vergewissen
het je verslikken in de liefde
het niet in het diepe durven springen
het niet te vermurwen zijn
het verdringen van verdriet
het ongeloof
het je doof houden al die tijd
het er niet meer zijn
het niets meer laten horen maar
het ergste was nog
het ons aankijken die blik toen je wegging
maar toch dat blijft altijd
het desondanks beminde zijn
Piet Hardendood juni 2022
Verzonken
je zou er zo je wilt natuurlijk kunnen gaan liggen
je denkt er over na tijdens het aardappels schillen
immers zij kennen die grond daar als kiemkracht van leven
je zou er natuurlijk kunnen gaan liggen
tussen het hoge gras alsof je nog jong was maar wil je
het ook misschien schrik je je wel dood van de stilte die
zich ongetwijfeld zal hechten aan jou als kringloop
daar waar jij wellicht zou willen gaan liggen
een eigen stek tussen de doden van eerder
het kan – je wikt de plussen en minnen
tja je zou er natuurlijk kunnen gaan liggen
vergeet dat er nog vuur onder
de aardappelen moet en worden gegeten
helemaal vergeten – je gedachten op dood spoor
neem je je voor ze later nog wel eens te ordenen
tenzij geheel onverwacht de rapen eerder gaar zijn
Piet Hardendood juni 2022
Zomerdroefheid
dat bewolkte boven ons
het hangt in de lucht
hoe lang het duurt heeft
met de atmosfeer te maken
het aan te raken kan onnodig
onweer veroorzaken
een vlucht regenwolken
flikt het weer om na te druppelen
waardoor de straten
blank gezet worden
discriminatie klinkt het luid
de politiek let ook niet op
doch het lijkt een plot van
moeder natuur en nu het al
dagen duurt lijkt alles grijzer
waarom is ondanks God grijs
altijd zo eenzaam
al dat bewolkte boven ons
vertolkt een eigen wijze maar wij
we gaan eronder door
hoe zouden wij dan de hemel loven als
het koor de akoestiek moet missen
iets of iemand moet zich toch
vergissen of zit de wind in
de verkeerde hoek
Piet Hardendood juni 2022
De dichters
ze roepen van alles tevoorschijn
vergezichten
ze nemen een loopje met de
waarheid
oorlogen vol vrede roepen ze op
die een tijd van
leugens doen vermoeden
ze roepen
blootsvoets een zee aan om
hem het land in te lokken
zout water op sokken
hoog opgetrokken
als het gordijn van de bühne
bezingen de wind
als een gehuwd kind in
een vertakte boomhut
het geluk van
droomdroge voeten
ze steken de lucht aan met
pompoenen van vuur
benoemen de dag als begin
zonder einde met
bloedrode kleuren voor het
brood in de morgen en
de vale voor 's avonds opdat
wolven de schapen weer doden
als een levend geheel
ach wat roepen ze veel
de dichters
blaters van woorden zijn het
de groene weiden eisen ze op
om geen ruimte te laten voor
witte boorden verhalen
weg met de praatjes weg met
het schuim van de natie
duimzuigers zijn het de dichters
je kan niet met ze niet zonder
niet zonder de vrome zonder de ruige
maar toch
noem ze praatziek voor mijn part
doch laat ze
in hun kracht van verbeelding
Piet Hardendood juni 2022
Specht
de geluiden
ze klinken op tegen de stammen
als zijnde
berijmde psalmen
boete doening na een lange winter
alsof de
opgelopen schrammen
moeten gehecht
het gevecht duurt al dagen
zelfs weken
iets of iemand moet toch
sterker zijn
de rechte stammen of de
scherpe bek
doch het zal beslecht zijn
voor de tijd van zomer
aanbreekt
Piet Hardendood mei 2022
Sprakeloos
op één of andere wijze
veranderd de spraak nu
liefde vanaf het balkon roept
over gaat in lispelen
soms het missen van woorden
is er geen plafond om als
echo te dienen
je poogt en je poogt
je beoogd een antwoord op
de roep van 't balkon
dwaalt rond in de poel van je ziel
totdat je ontdekt dat
er geen taal is voor liefde
enkel gevoel
Piet Hardendood mei 2022
Heimwee
je weet hoe
heimwee kan nadruppelen
kringen kan vormen
je niet hoefde te bukken voor
de opgehangen slingers
geluidsnormen je
kende het woord niet net
als langeafstandsraketten
landjepik deed je met een zakmes
een Zwitserse welke je
voor je verjaardag had gekregen
in afgebakende grond
je weet hoe
heimwee een les kan zijn die het
midden houdt tussen
jaloersheid en tevredenheid
intussen bedenk je je ook nog
dat bidden toen gewoontegetrouw
spontaan klonk nu
meer iets van een noodgreep heeft
je wordt oud je leeft je
laatste vonkenregen in het
hedendaagse tijdperk en de
heimwee je laat hem lonken in
de wetenschap dat ook nu nog
de kerk altijd ergens in
het midden ligt
Piet Hardendood mei 2022
20.
als ik jou denk
wenkt de tijd me
in jou te verblijven
liefste jij zou daar toch ook
wie is er in godsnaam verdwaald
in de tijd van jouw oneindigheid
ik zie hier geen enkele wijzer
wel nog zie ik je staan op
het perron
instappen
gaan
in tijdelijkheid
maar hoe anders is het nu
nu denken
achteruit moet lopen
een eeuwigheid tegemoet
waar ik jou misschien vind
Het was goed
het heeft geen gezicht
aan het daglicht ontstegen
is de wereld vergeven
van kwaad dat zich richt
op de schuld van onschuldigen
die onwetende weten
doch die leven verbeten
in de steeds ongeduldige
waan van de dagelijkse dag
blijft het gezicht leep verborgen
schuift de schuld door naar morgen
en toch zei god dat het goed was
Piet Hardendood maart 2022
Iconisch
het veelvoud van
onschuldig heeft geklonken
nu wacht het donker
is er de stilte
de kilte onder steen
als balsem op de wonden
dat wat geknakt is wacht
drie dagen nog
drie nachten voordat
het onverwachte
beslag zal leggen op
het leven
vervalt het bedreven kwaad
in vluchtgedrag zodra
het licht opgaat
opstaat om als
icoon te wonen
te midden van de mensen
Piet Hardendood april 2022
Nooit eerder
je wacht op wat er komt
een woord
een gedachte
een stem
je wacht
wellicht vindt je
wat nog nooit is gevonden
stuit je op bronnen die
je tot bruid willen zijn
maar
je wacht
wacht tot het licht wordt
de dag een gezicht krijgt
een gezicht
dat ergens op lijkt
of misschien wel op iemand
je wacht
wacht langer dan
de stilte die fluisterend roept
als een stem van voorbij
er klinkt een ruisen op
een groet
waarin je iets van het
verleden herkent
en nog – nog
wacht je
middenin het zachte rumoer
er behoeft geen roer om
alles wat komt of eens
komen zal – zal zijn
als vervulling van dromen
nooit eerder gedroomd
Piet Hardendood maart 2022
Een grens over
alles ligt open
iedere andere optie
sluit daarbij aan
wat dicht ligt duidt
op een misvatting
de oorlog
de oorlog ligt ook open
net als het water dat
niet is bevroren
tevoren weet je dat niet
en toch is hij gebleven
zij gevlucht alle
geruchten hou je open
kom je terecht
en waar
nu alles nog open ligt
al zijn er wegen afgesloten
toch ligt de oorlog open
in al zijn wreedheid
in al zijn kretologie
de macht schaakt en schikt
waar dood open en bloot
zonder schrik
het straatbeeld bepaald
zit hij gevangen in de strijd
vlucht zij in tweestrijd gevangen
op weg naar vrijheid
een grens over
het wordt er niet
rooskleuriger op zolang het
open ligt
in een zwarte bladzijde van
de geschiedenis
Piet Hardendood maart 2022
Op weg naar Pasen
ze fietst
gaat een drempel over
de wereld ziet er
op zijn kop anders uit
iets in haar zegt dat het
wel weer anders worden zal
als dat het geworden is
ze fiets
drempels te over
er schuiven ongedacht
namen langs ze huivert even
ze wacht tot het licht verspringt
trapt zich een grens over
ze ziet hem staan
de mens in de bloedakker
van de wereld
ze kijkt achterom
niet uit heimwee maar
of er nog meer volgen
Piet Hardendood maart 2022
Uiteindelijk
er wordt
gevochten
gevlucht
harten gelucht
gehuild
graven gekuild
in bochten gewrongen
geschoten
bommen gegooid
raketten gericht
huizen ontwricht
in schuilkelders geschuild
zand in ogen gestrooid
doden geteld
statistieken gemeld
angst gezaaid
tranen gemaaid
wat erger is
gelogen
de waarheid verdraaid
met tweespalt als uitkomst
recht gesproken
wat krom is
en nog erger
een sluw spel gespeeld
over de ruggen van
onschuldige mensen
het is alles
een kluwen waarin
de waarheid
verklit zit
onzichtbaar
totdat
het leidt tot
een nieuwe dimensie
Piet Hardendood maart 2022
Ogenschijnlijk
met de schrik laat je
het potlood uit je
handen vallen
honderdtallen woorden
sterven een stille dood
op het krijtwitte papier
hier wordt er geschreeuwd
hier liggen lijken opgeschort
te wachten
er is letterlijk geen graf
vers van de schep te krijgen
de tijd treft onze laksheid
middenin een zin loze zin
vol van medelijden
we worden van elkaar
gescheiden in één en al
saamhorigheid nu er een
vijand is die de taal van
doven afwimpelt bij een
al te simpele
voorstelling van zaken
Piet Hardendood maart 2022
Discrepantie
nu ik je gevonden heb
zal ik je blijven zoeken
wetende
dat jouw komen gaan is
je niet bent in te lijven
jouw leven is gestoeld
op vrijheid om
er te kunnen zijn
er te kunnen zijn
in de verste uithoek van
nabijheid
toch iedere keer als ik
jou opnieuw weer vind zou
ik je open willen dichten
maar het schrijflint
bevat nu eenmaal
onvoldoende inkt om
jouw liefde te herschrijven
zo leven wij in een kladrelatie
waarin zo is desondanks
gebleken steeds weer
voldoende spaties zijn voor
leeftekens op de levenslijn
Piet Hardendood januari 2022
Verhelderend
de kaarsjes vlammend als
een betoog van vrede zijn
het de lede ogen die het
verkoren lam zien bloeden
ten strengste verboden het
verhaal te voederen wordt
taal gecensureerd nu het
opnieuw gaat om
het spel meer dan broden
de kaarsjes vlammend als
een betoog van vrede
tegen de tweede strofe in
zijn het de lede ogen die
steeds weer oplichten in
de vredesvlam die steeds
opnieuw zal worden
aangestoken
Piet Hardendood januari 2022
Twaalf
tiener al – kind nog
hormonen gieren
door haar lijf
emoties gaan en komen
straks moet ze kiezen
studie – school en dan
– dat wil ze graag -
op vakantie mits
ze is geprikt
anders loopt ze 't mis
straks moet ze kiezen
tiener al – kind nog
zo'n mooi kind
Piet Hardendood januari 2022
Zijn
zijn we onszelf nog of
zijn we geworden
geworden in een
verloren uur van de tijd
waar de orde zoek was
zijn we onszelf nog of
geworden tot bomen van
zekerheid – tegelijkertijd
onzeker als de seizoenen
zijn we onszelf nog
jong nog en groen
ongesnoeid
los van de schaar die
het beter weet
of is ons 'toen' verbrand
in het kampvuur van
onze jeugd
zijn we onszelf nog
zoals het strand en de zee
die samen eb en vloed
verdragen – onszelf nog
zoals de schelp die er ligt
in alle geduld en op
luisteren gespitst is
zijn we onszelf nog of
laten we de rivier
oeverloos stromen
het land in om te verdrinken
willen we dat drenkeling zijn
geen reddingsboei
bij de hand
zijn we onszelf nog
samen één met de natuur
één in ieder getij
samen door
het louterend vuur gaan
om het verloren uur
terug te vinden en
onszelf als kinderen
Piet Hardendood januari 2022
Tijdsspanne
nu ook het waken
naar het lijkt
slaap gevat heeft
stil verscholen
onder het vale laken
van de dood
spelen heel zachtjes
weliswaar al
enkele violen
de muziek klinkt als
een gebroken
winterlandschap
en zwelt heel langzaam
aan tegen de kale bomen
maar
sterft op de grens van
het geluid in zwanenzang
nu nog hoor ik de
ontaarde laatste tonen
o mens – gods mens
waak
?
alles is anders
de regen is anders
de wind
de sneeuw
het ijs
het vergeven is anders
het bewijs
de leugen
de liefde
de haat
de vrijheid is anders
het verheugen
het grieven
de praatzucht
alles is anders
de vlucht is anders
het gerucht
het kennen
het vieren
het verdriet is anders
de blijdschap
de verbindende banden
het verwennen
het versieren
alles is anders
het nieuws is anders
het regeren
de oppositie
het werken
het leren
de politie
alles is anders
de posities zijn anders
het sporten
het bezoek
het feesten
de tekorten
het genoeg
behalve de tijd
de mensen hoe is het met
de mensen
Piet Hardendood januari 2022
Speelplek
ik zat hier nooit eerder
de wereld lijkt er anders
ooit moet het daar
ook zo geweest zijn
toch
is de tijd bij hier en daar
hetzelfde
niets op een andere
leest geschoeid
en toch – opeens zie ik het
is er hier iets anders
de doelen die er staan
zijn leeg
Piet Hardendood december 2021
Voorafgaand
de winter ligt languit in
verlangen op zijn rug
zucht genadig
om een bruidskleed
wit
beroept zich
op het maagdelijk vlies
als dat geaccepteerd wordt
pas dan zal duidelijk zijn
dat de kou nog
lang niet uit de lucht is
Proeftijd
nadat de schapen zijn geteld
wij ons vergapen hebben aan
het koor dat maagdelijk aan
de hemel hing en zong
van de geboorte
wij simpelweg de spruitjes opgezet
stoofperen gaar geweld
de tafel zoals het hoort gedekt
we proefden zomaar samen hoe
het leven smaakte zowel
het bittere het zoete tot aan
het zelfgemaakte
chocolade toetje toe alsof er
een engel stiekem
hier gebleven ons de kracht
van zweven even had geleend
en bij het kopje koffie zag ik
vanuit mijn ooghoek een
schittering voor 't raam
waarin wij samen in een
overvloed van licht en kaarsen
weerkaatsten ons verbaasden
over 't beeld
toch had ik zelf
eerder al het daar op gehangen
niet wetend dat vanavond
deze kerst ontworsteld uit
de wonden van de tijd
zo vredig vlam zou vatten
Geduld
verlangend licht
uit zwangerschap
tot leven gekomen
richt zich vooraleerst
voorzichtig op
in kwetsbaarheid
nu ook de vrome
welkomstwoorden
neigen naar een uniformiteit
welke een poging wagen
het licht te
verdonkeremanen
maar toch bij monde
van het kind klinken
steeds weer
onverwachte woorden op
die al het lang verlangen
in het niet doen zinken
Geen keus
soms bekruipt het je
dat anders zijn
sluipt de angst in de
weekmakers van je ziel
wat als dat anders zijn
tot sancties leidt
het pleit tevergeefs
je afgescheiden moet
gaan leven
je twijfelt tussen
vluchten of aanvallen
anderzijds weet je dat
beiden
bij voorbaat mislukken
indien
je niet blijft in de liefde
Barensweeën
dit land is eindejaar weer dicht – op slot
met recht genoemde donkere dagen
het feest van 't Christuskind en God
leunt zwaar op de aloude vragen
nu velen grosso modo instemmen
met het gemodelleerde kwaad
zich keren tegen hen die anders denken
aangespoord door leugenpraat
en toch zal straks het kind er zijn
geboren uit een zwangere nacht
uit barensweeën af en aan – vol pijn
het zal ons vrede brengen – licht
en zij die geloven in hun eigen kracht
zien voorbij aan boodschap van de krib
Piet Hardendood december 2021
Speelplek
ik zat hier nooit eerder
de wereld lijkt er anders
ooit moet het daar
ook zo geweest zijn
toch
is de tijd bij hier en daar
hetzelfde
niets op een andere
leest geschoeid
en toch – opeens zie ik het
de doelen die er staan
zijn leeg
Op deze website wordt regelmatig gewerkt aan nieuwe items en een andere indeling.
Nieuwe gedichten
Niet opgeven
als bloemen staan ze
in het water
geschikt onder de noemer
extremen ligt later
te wachten op vaker
we beleven het
schouderophalend
dragen is blijkbaar te
zwaar geworden
toch zal het bos straks
vroeg als gewoonlijk
gaan praten
bij monde van
al wat wemelt
immers de hemel
leeft niet op bloei van
wat men zonde noemt
zij zien er nog brood in
kruimels genoeg
mens kom
sla nog eenmaal
de hand aan de ploeg
Piet Hardendood april 2024
Kringloop
we zijn blijvend
beginneling
dag in en dag uit
gebladerte zijn we
uitlopend pril
dan weer
herfststervend
we zijn
dagelijks brood hongerend
naar levend water
wijn zijn we venijnrood
wrang als het bloed
in de aders van aarde
schuldenaars in
onschuld
we zijn niet zijnde
worden herschreven
steeds weer voor even
zijn herder of beest
bestaan of zijn geweest
ordening
in de kringloop der dingen
we zijn
blijvend bloot
gekleed tussen
geboorte en dood
zijn ons
bewust van het
onderbewuste
we zijn hemel en aarde
die beide ons kussen bij
ieder begin ieder einde
Piet Hardendood maart 2024
Niet aan ons
nu ik mij geduldig in de stilte waag
lig te wachten op het kwadraat
van de vroege schildering
zij slaapt in haar geliefde houding
voel ik het wiegen van de aarde
alsof haar schoot weer zwanger is
zou zij dan toch de dood weerstaan
zou deze stilte bloot en gaandeweg
wederom zich wagen aan de
geboorte uit een maagd zou de oude
sage voor herhaling vatbaar zijn
zou deez aarde doordrenkt van bloed
nog eenmaal vruchtbaar kunnen zijn
ik kan niet anders dan in stilte wachten
hoe graag ik ook het zachte naast mij
zou willen wekken tot getuige
en dit terwijl ook ik niet weet of de
bruid al zwanger is de tijd al rijp
om om te buigen
mij rest niets anders dan geduldig
de stilte te omhelzen te wachten op
het wonder van de vereenzelviging
dit nieuw begin is niet aan mensen
voorbehouden het zou het zo
ongewenste oude liedje zijn
Piet Hardendood Februari 2024
Te boven
hoe zouden wij de tijd verdrijven
als wij niet schrijven aan de lucht
dat we uit ijzer zijn verrezen
vrezen niet meer in ons woont
en passen voor een brug te ver
kom dichter neem je pen ter hand
schrijf mijn part kant nog wal
weet wel dat het lichter moet
laat de lucht niet ledig blijven
nu bommen drones en kruisraketten
schrijven
sterf - verderf
kom dichter schrijf verdrijf toch deze tijd
die vrijt met de onwetendheid
Piet Hardendood januari 2024
In stilte
laten we hier in het bos
tussen de bomen
een stilte op poten zetten
wonen als loten
aan de stam
de dingen – allen
niet uitvergroten
maar stillen
laten we op het prille
onze zinnen zetten
schrijvenderwijs
op kwetsbare blaadjes
laten we hier
tussen de bomen
elkaars gerijpte
woorden plukken
laat de stilte dan
klankbord zijn voor
de echo
Piet Hardendood januari 2024
Het dagelijkse
dat nevelige alle dagen
dat wrevelige
dat zich almaar verschuilt
een torenklok die
heengaan begeluid
het paard voor de wagen
dat niet meer past in
't hedendaagse straatbeeld
de meeuwen afgetekend
tegen een unigrijze lucht
het schrille schreeuwen van
een pasgeborene
alsof het weet wat honger is
de zucht
van zij die heeft gebaard
van hem die naar haar staart
en toch nog steeds
willen wij ons vergewissen
van hetgeen wat leeft
in onbestemd verlangen
en dat dat is het wrange
allang is sleets geworden
Piet Hardendood februari 2024
Altijd
plots
ligt het licht in je armen
je was wel te velde om
op je tellen te passen
maar toch
je wilde het minnen
kozen
strelen – doch
stond verstrikt in een pose
van schrik
het licht sprak een woord
in een flits wist je
waar heb ik dat eerder
gehoord
nooit verstaan
je verliet langzaam
je pose en het licht
mensbewogen riep
laat mij maar gaan
ik kom altijd weer boven
Hemelbestormers
nog even en we bestormen de hemel
verschaffen ons
pijlen – vuurwerk en kanonnen
die slagen
trotseren 't gevaar van het kruit
vermommen het licht tot een
gesluierde bruid
tot gezicht van het kwaad
we bestormen de hemel
te vuur en te zwaard
verjagen de geesten tijdens
het kantelen der tijden
willen van geen wankelen weten
krijten eerst nog wat straattaal
tegen het nevelgrijs van de hemel
sterker dan het woord dat
ooit uitgestrooid werd
wetende dat de vorst
geen winters meer torst
god nog an toe
we zijn heer en meester
we bestormen de hemel
versieren de regen tot vonken
laten de teugels wat vieren
een bonte avond ruikt lont
wensen elkaar weliswaar
't allerbeste voor hetgeen komt
in de hoop dat het
ten lange leste goed uitpakt
je moet immers wat
gaan we beginnen met de
hemel bestorming
in geen velden of wegen een god
dat was alleen plots
een paar dagen geleden
ginds in de kromming van licht
nu zal de wind ons wel redden
Piet Hardendood december 2023
Tijd te boven
je weet nooit wat er loskomt bij
de wisseling der tijden
misschien voordat je 't weet
stapt het kind dat je ooit was
uit de veilige krib
vrees je zijn dood of
zie je jezelf al gaan naast hem die
het op 't laatst af liet weten
wist je niet eerder wat loslaten
werkelijk betekende
je weet nooit wat er loskomt bij
de dronk op het nieuwe
welke hand het glas inschenkt
halfvol of halfleeg
je weet nooit wat er komt
vreugde verdriet
uit verleden of toekomst
woestijn of nieuw land misschien
wil er een hemel
bezit van je nemen
je weet nooit wat er loskomt
nooit welke tijd er opdoemt
soms lijkt het of hij weer leeft
terwijl jij ouder wordt
soms voorbij zweeft als je ligt
te slapen of vroeg wakker ben
zoals hij dat was – geloven
geloven zei hij dan begint bij Pasen
je weet nooit wat er loskomt
kerst is nota bene net voorbij
– rare dagen -
kinderen zullen vragen
waar ik zit met mijn gedachten
of ik dat dan zou moeten weten
het is soms net of
je in een ondenkbare
dimensie verkeert
alsof hij zeggen wil – ik ben –
ik ben alsof ik van verre
door een lens zie
de tijd te boven
nu jij nog
Piet Hardendood december 2023
Steeds weer
je bent neergelegd
ooit
weer opgestaan
als kind in het licht
gezet
sprekend je vader
berooid
los gekaderd vanuit
een eeuwenoud
stramien
los van het verdien
model
raakte men verward
geen enkel part
noch deel dat
in het oude dogma
past
hooguit is het nog
te gast in een ver
beeld verlangen
en toch
je bent neergehaald
gedaald weer
opgestegen
wij veraf
gedwaald ver
leeg geraakt en jou
vertaalt
naar roem en eer
wat moet dat zeer
hebben gedaan
en toch
je wacht op ons
ver licht
zolang als nodig is
Piet Hardendood december 2023
Toen
toen we nog gebogen liepen
tussen de dieren als
medeschepsels
wij ons nog niet boven
hen verhieven
sliepen met lammeren en
leeuwen
nog geen namen riepen
niet wisten wat dat was
totdat
we rechtop ons ongenood
verhieven
vergissen nog geen
woorden had dachten dat
een stem vanuit de hoogte
ons een overheersingskroon
had opgezet
let wel dit is geen fantasie
maar poëzie
waar waarheid en verbeelding
niet om voorrang strijden
Piet Hardendood november 2023
Opgestaan
ik zag haar komen in een ander
gaan
gaan in een ander komen
anders dan voorheen
treed uit trillende verten
het nabije tegemoet
bevroed het ochtendlicht
een nieuw ontmoeten
sla verwonderd gade
hoe haar komen gaan geworden is
haar gaan een komen
ze was altijd al bijzonder maar
nu in dit genade licht
haar ogen haar gezicht
alsof ze – even maar – een
blik mocht slaan in het geheim
Piet Hardendood Oktober 2023
Oktober
dat natte gras in oktober
de zwarte wolken erboven
geloven heeft een paraplu nodig
tegen de wind is er geen nu
bespreekbaar maken verwaait
bij al het gemaar van de bomen
sterven kinderen niet meer
als vroeger in de stilte
van nevel
dat natte gras in oktober
die wrevelige regen
de boter op hoofden van
zij die geloofden en nog
geloven
als Noach dat het zal drogen
oktober of niet
is het inmiddels november
zie ik geen duif en geen tak
doch voor blindvaren bestaat
geen kalender
Piet Hardendood oktober 2023
Oorsprong
hier aan de kust
waar ieder begin een
oorsprong heeft
echoot nog
en het geschiedde na
zong en zingt het
water aanhoudend het
refrein der bronnen
ontspringt de vloed aan
vlietend water
hier warrelt dauw het
vasteland in als
gave aan de aarde
zaait windekind verlangend
zaden uit
ooit aan de kiem ontsproten
op maagdelijke akkers
ontstaat – ach hoe intiem -
er leven
wordt
mens uit mens gewekt
god uit god
lijken plot en lot bedenksel
die ontstaan zijn uit
vermeende zaden doch
door geen kust gekust
Piet Hardendood oktober 2023
Straks als het weer herfst wordt
wil er eigenlijk nog niet over praten
brrr
als het
de hele dag ochtend is behoudens
tijdens de gaten in een verouderd grijs
wolkendek
wanneer de avond vroeg achterover valt
in de losse plooien van mijn sjaal om
de wind de nek om te draaien
ik naar ginds zal wijzen waar
verte regen los zal laten
alsof de zomer niet nat genoeg was
dan zal ik schuilen in mijn
kille huis van steen waar
de zomerse hitte allang
is verdwenen en tegen die tijd
tegen de tijd in aan knoppen draaien
wat het ook kost
het willen in deze postmoderne tijd
is nu eenmaal verwend
en als er
voor even geen vakantie
gepland staat en al lichtelijk de
glitter en glans van kerst opdoemt
rest mij weinig anders dan
te verwachten dat het wel goed komt
Piet Hardendood juli 2023
Aan tafel
in de kamer waarin
gewoond wordt staat de
zomer geplukt op tafel
het is de hand van een ander
die uit tuinen – bermen en
akkers het in der minne
geschikt heeft
die hand van die ander had
op ieder blad uitermate
zinnen gezet als in den beginne
is toch zoals toen
de gewenste zomer
in het water gevallen
die hand desondanks
honderdtallen uitgestoken om
te oogsten blijft bereid
te schikken
laten we toch aan tafel gaan
zitten
Piet Hardendood augustus 2023
Verzonken
ik vergeleek het met de zee
het water van de overkant
voorbij de verte
het zeilschip dweepte met
het want waar ik vroeger
inklom
bij wijle werd het dek
geschrobd en mocht je
aan het roer
in het kombuis hielp ik
de kok eten wat de pot schaft
plots liep de badkuip over
kon net het kind nog redden
't was bijna aan de overkant
Piet Hardendood juli 2023
Alleen
al de dingen die we
spraken al wat we
zouden doen
moesten of laten
al ons spreken
de woorden
die zich hechten
aan rechtopstaande
stammen
alle anderen
die we achterlieten op
reeds gelopen paden
tot stervens toe verwaaiden
als voorloper op de herfst
de rust zoekt één
te worden met het bos
zijn bomen – grassen en
zijn vennen
en al het geluid van samen
zal verdwijnen in de wind
de rust heeft moeite
zijn weg uit te vinden
zoekt naarstig
naar een stilteplek waar
tijd zich uit kan rekken in
de geluidsloosheid van mos
ik weet dat dit Zen klinkt
maar hoe komt een mens
anders tot rust
Piet Hardendood juli 2023
Beter aan water
we liggen halfdronken
te lonken naar
het land van ooit toen dromen
nog bewaarheid werden
opstaan is moeizaam geworden
het moest
te vaak
teveel
te lang
moeizaam geworden
niet vanwege de benen
ook niet het bang
niet de heupen
of het kreupele het is
het hart
waaruit
getracht is de ziel
weg te snijden
het lijden daardoor ontstaan
wil je het liefst
verroesselen want
waar
wanneer
door wie en
hoe
wordt dit land weer land
zoals het ooit land was
Piet Hardendood juni 2023
Bombastisch
ach vadertje in de hemel
waar ben je
wij hier
gepokt en gemazeld
wij bladeren niet meer
in uw boeken
radio op 4
klassiek
in de morgen – middag
avond
zoeken vertier
geest aan het kruis genageld
hier thuis als een hond
bij zijn baas
waar ben jij nu nu we
je naam niet meer noemen
de klok niet meer zetten
ontwaken steeds doorgaan is
de tijd almaar door tikt
wij gepokt en gemazeld
wij redden het wel
kopen bloemen vanwege
liefde die aarzelt
dat is waar wij zijn
vadertje maar
waar ben jij in de hemel
waar
ooit toen je ons verliet
waren we lyrisch
herinnering zou vieren zijn
gedenken voor altijd
bij ons
als riet aan een oever
droever dan toen kan niet
tranen met tuiten
echter
de tijd uit de kluiten gewassen
overrulede ons bestaan
dat is waar wij gaan – zijn
vadertje lief
gepokt en gemazeld
vast in het zadel
hamer en nagels
aangereikt als
reddend gereedschap
al wat je ons gaf ligt
onder het stof in de kast
geeft ons roepen geen pas
Piet Hardendood juli 2023
Er tussenin
ontwaakt
weer ingeslapen
niet meer weten
wat ik wist
misschien ligt zij
naast me
als een droom
zoals laatst
toen de schroom
was verdwenen
misschien
de schemer heeft
intussen het
licht al begroet
ligt ontwaken
in het bos
op mij te wachten
maar waar zij nu is
er moet toch
een ogen blik zijn
waarin ik wakker word
Piet Hardendood juli 2023
Wereldlingen
we zien ze gaan
onze kinderen
bloed en aanverwanten
gaan
zo jong als wij vroeger
de wereld open
wagenwijd
de een
een sprong in het diepe
de ander stapsgewijs
hoe dan ook
de toekomst lonkt
onontkoombaar als altijd
we zien ze gaan
onze kinderen
anders dan wij toen
al is er
niets nieuws onder de zon
ook nu tikt de tijd door
binnen de kringloop
der dingen
schikt zo nodig
wat er mis is gegaan
pijn heeft gedaan
we zien ze gaan
alsof ze de tijd weten
hoe dan ook
Piet Hardendood juni 2023
Soms
soms heeft het water
een gezicht
licht het op
plots
stroomafwaarts
vervaagt het
het graf kent zo
zijn geheimen
echter
verdwijnen is niet
definitief
liefhebben
kent geen dood
slaapt slechts in de
kraag van heimwee
stroomopwaarts
opent ze zich soms
onverwacht als
een verlate wee
de moederschoot
toont een voor een
dat wat ze
gebaard heeft
Piet Hardendood juni 2023
Uitgekiende chaos
in de tijd dat eenvoud
nog niet zo ingewikkeld was
je mocht leren om
te overzien
zei u al dat het
zover zou komen
alles draadloos
door elkaar heen
niemand meer weet aan
welke touwtjes
moet worden getrokken
in die tijd schoof men
vooruitgang naar voren
als weldoener
met als boegbeeld de
oude god Mammon
gevolg
miljoenen volgelingen
tot op heden
nu zijn we zover dat
ingewikkeld
eenvoudig niet meer valt
weg te denken uit het bestel
crises en affaires
alleen de woorden al
simpelweg onoplosbaar lijken
u zei het al
dat het zover zou komen
iedereen overal wat van
zou weten maar
niemand het begrijpt
Piet Hardendood juni 2023
Onzekerheid
je wilt weten hoe heimwee klinkt
op welke link je moet klikken
in je herinnering valt het wel mee
al zou het rauw moeten zijn
je ziet haar gaan hoofd uit het raam
wielen op rails van verlangen
jij met je ziel onder je armen
bleef achter
door de tijd heen is heimwee
in stukjes geknipt klank verworden
tot een kras in de plaat doch
het was toen van een andere orde
maar hoe klonk het in godsnaam
als gaan geen naam heeft
Piet Hardendood mei 2023
Liefdevolle aandacht
die subtiele aanrakingen
het brengt welhaast een
zachte pijn teweeg
laatst nog
de lijn die werd getrokken over
de bewuste plek met
zachtjes schokken tot gevolg
hoe het bezielde werd gekust
als vlokken sneeuw de aarde
dat subtiele dat langs de
randen van de ziel schuurt
verlangen in geduld verduurt als
de belofte van een eeuwigheid
en dan dat zachte strelen met
lippen die bevochtigd zijn
het is een lispelend bidden om de
overgave die steeds weer uitgesteld
wordt vanwege het geraffineerde spel
Piet Hardendood juni 2022
Weifelingen
fronsend water
een knipoog van het riet
een treurwilg lonkt verleidelijk
naar later er ligt vast iets
in 't verschiet
verlangen kleurt
nu eenmaal schuchter
bloeit eerste bloei
verlegen aan de struiken
drupt regen heel het
landschap zwanger
is het wachten op de vrucht
Piet Hardendood april 2023
Grootspraak
er raakt een snaar
een korrel zand de zee
een vonk ontsteekt het vuur
zaadjes akkerland
seconden verzamelen zich
tot uur
bevruchten groeit uit
tot groei
ontstaat de mens met
ademzuchten waant
zich heer en meester
ach weet
dat zijn geruchten
Piet Hardendood April 2023
Achterlaten
nu leegte leger is dan
de volheid van niets
zegt iets in mij dat
het leger aan woorden
zich enkel maar schuilhoudt
tijdens het sterven
dat ontkomt aan de dood
enkel het leven van oudsher
raakt uit de tijd van hier
en van nu
de rest is maar bijzaak
hooguit de wraak van het kwaad
na een korte tijd
nog voor de drie dagen om zijn
zal er sprake zijn van een woord
dat de slang zal vermorzelen
de bange leegte achter zich latend
Piet Hardendood April 3023
Waakzaamheid
zij slaapt in het vooronder
van de nacht
mijn positie is waken in
de eerste editie van dromen
voor het geval zij het laken
aanziet voor tent en in
het donker de scheerlijnen
niet ziet
ze slaapdronken zal struikelen
over de haringen
dan zal ik haar doen deinen
in de schoot van mijn armen
jaarringen lang tot aan
het respijt van de morgen
ze zal haar ogen opslaan
verwonderd over het
gena van de tijd
Piet Hardendood december 2022
Kunstkade
ergens
in de oude geschriften
staat geschreven
in de beginne was
het Woord
ik bemin die zin
in de beginne was
het woord
die vreemde
ontheemde taal
van poëzie
niet
was cultuur of kunst
maar het Woord
eerst verstaan
dan creëren
herscheppen
ontdekken al wat al is
rent – meesterlijk
aanschouwen wat ons
gegeven is
ontstaat er
vuur uit steen
begint het prikkelen
der zinnen
ontvouwt voor onze
ogen zich het spectrum
der dingen
mag kunst een
stukje schepping zijn
dat afmeert
aan de kade van
onze levensader
Piet Hardendood februari 2022
Herzien
je kijkt achterom naar
de som van het leven
opgeteld – afgetrokken
heb je brokken gemaakt
was je een held
je kijkt achterom hoe
het leven ontrolde
vermenigvuldigd – gedeeld
raakte gewond werd geheeld
steeds stond je op
je kijkt achterom hoe
het leven geduldig je metgezel was
had geen hogere
wiskunde nodig om te leren verstaan
dat het leven een ademtocht is
je kijkt achterom omdat
je moet zien om te kijken kijken om
te zien soms de dingen herijken
bekennen dat in bereiken of krijgen
geen verschil zit
beiden gave zijn – gift
Piet Hardendood januari 2023
Als vreemdeling
kom in de kring
je ziet een uitgestoken hand
licht
in een gebroken wereld
maar voordat dat land
besef je hopelijk liefde
opeens lig je op een buik
waarvan je niet weet dat dat
er zo uitziet
niet weet
dat huid op huid warm is
je krijst
je voelt voor het eerst
was handen
er wordt naar je gekeken
er flitsen lampen
voor later
om ingelijst te worden
ze leggen je neer
ziet spijlen
vrij of gevangen
het zegt je nog niets
waar moet je
in vredesnaam naar verlangen
an sich voelt het goed
die bloemetjeshemel
later zal je misschien denken
hoe heeft het kunnen bestaan
het wemelt boven je
van de gezichten
die wartaal uitslaan
bij het horen ervan
weet je niet wat je hoort
ze raken je aan
het gevoel kun je niet duiden
wat het doel daarvan is
niet bedenken
ooit zal er besef zijn
en hopelijk lef
dit leven te leven
Piet Hardendood januari 2023
Het ego
jouw ademdeel schuurt
rakelings langs de mijne
vertolkt de andere kant
in mij
tracht dichter bij
het zelf te komen al
verkeert het zielsgewelf
bij regelmaat in dubio
zoekt dan weer hoge
dan weer lagere
regionen
wegen om te aarden
doch het tweeledige van
de volheid schijnt
veelal met elkaar
in strijd
kom ego's
adem in adem uit
zoek het ritme van
de eenheid
Piet Hardendood december 2022
Oudejaarsdag
het is
een verschijningsvorm van
sterven
van een worm traag door vette klei
een zwerver zonder onderdak
met onderliggend
vuur en pijlen
de donder van carbid
ieder uur kruipt dichter
naar het afscheid maar
het is de vastgestelde tijd
nog niet al
loopt het stiekem toch
tegen
ter elfder ure
zijn op het tarweveld van
van Gogh de
graven al gegraven voor
alle dagen dat het jaar
geleefd heeft
Piet Hardendood december 2022
Kerst = Feest
waar gaat het over
weet iemand het nog
nu er alleen maar
eigen waarheden bestaan
al wat we wisten achter
ons hebben laten liggen
tijd geen verleden meer
gegund wordt maar
uitgegumd
wie weet nog van 't verhaal
het zwanger zijn
verlangen en verwachting
weet van geboortepijn
geen plaats voor
ongewenste vreemdelingen
dat klinkt dan nog
enigszins bekend
waar gaat het over
het engelenkoor
de moordpartij daarna
ja tussen de bedrijven door
was daar het licht heel even
wie weet het nog
ach god u toch nog wel
voor het zo gewenste
evenwicht want
stel je voor dat ook hier
de oorlog uit zal breken
wie durft nog schreeuwen
Kerst = Feest
nu eveneens
de geesten feestvieren
in de supermarkt
de varkens zijn
geslacht – de kippen
en de hazen
en dan
zal iedereen er
straks wel zitten
aan 't rijkelijk diner
met volle glazen
of zit je
onverhoopt alleen
onder een deken
vanwege onverwarmde kou
ondanks
je lippendienst
gedrukt op kaarten
digitaal
je zou zo graag
je hoofd even
in haar schoot willen
leggen
geweten hebben hoe
gered er uitziet
wie weet het nog
weet nog waar het over gaat
oh ja de boom op 't plein is
weer gezet
gevaarte vanjewelste
omdat we vandaag de dag
de kleinsten
niet meer meetellen
waar gaat het over nu we
planeet rover
zijn geworden en orde op
zijn laatste benen loopt
hoop in de lucht blijft hangen
als een koopje in
de uitverkoop
Kerst verworden tot een klucht
vrucht van het consumentisme
deden alsof we het niet wisten
hoe in vredesnaam
hoe konden we ons zo
God onmogelijk vergissen
Piet Hardendood december 2022
Beperkingen
er dwarrelen bloemblaadjes
in Gods ogen
begon het leven net
toen ze de grond raakten
vermaakte
de ochtendzon zich met het
eerste licht
wij
de mensen van langszij
ontstaan uit stof tot
terugkeren gedoemd
niet in staat bloemblaadjes
noemenswaardig bij
naam te noemen voor een
tweede leven
wij ontwaren de zaadjes niet
die uitgewaaierd zijn in
de pijn van de hof
daarentegen heeft
het licht
geen stof tot nadenken
nodig
Piet Hardendood november 2022
Spelletjes
ze gooien de blokkentoren om
stel je voor
dat zij er klokkenluiders in hangen
voor de zandkastelen krijgen zij
– van ze – geen bouwvergunning
het gevolg is dat
alle Klaas Vaken als rioolratten op
straat slapen en goten verstopt raken
zij vullen ballonnen met lachgas
ze schieten ze lek met ouderwets
kanonnenvoer
gelukkig zijn er nog nonnen voor
een gebed
zij bevolken het plein als zijnde
marionetten
sturen ze een cordon legerscharen
om de touwtjes door te knippen
trachten oudjes nog de boel
te sussen
liggen er armen en benen
verspreid over de straat
zet het slagveld kwaad bloed
bij hen die zich veilig waanden
in de waan van de dag
ze – zij en hen
wat de tijd ook vermag
niemand ontkomt aan het spel
dat nimmer verstomt
Piet Hardendood oktober 2022
Krachtenveld
het zijn de doden die ons
leven levend houden
met hen verweven is de notie
die hierin opgesloten ligt
hun gezicht dat niet meer is
leeft in de onze voort en
wie zij voor ons waren
als loten van de stam
doet ons steeds nieuwe
woorden baren die niet zijn
los te maken van de taal die
wij van jongs af van hen hoorden
daarin dan ook zijn wij geboren
opgegroeid – zo bloeit uit ons
wat ons is meegegeven en
mag de hoop er zijn dat
ook uit ons
een nieuwe zaailing opschiet die
sterker is dan alle dood
Piet Hardendood oktober 2022
Onrust
het is alsof je steeds
weer schuilen wil in
de kelder van de geruststelling
alsof wellustelingen niet bestaan
de bom vertellen ze
de bom hij gaat niet vallen
de schop
om te kuilen kun je laten staan
en zij zij kust je ongeruste
voorveronderstelling weg en zegt
ik ben er ook nog
je verzet je zinnen
blinden wagenwijd open
vrij je zei het schuchter met
de vragen van de tijd om
de toekomst te bevruchten
met waakzaamheid
Piet Hardendood Oktober 2022
Gelezen
je bundel ruikt bedompt
als je groeve
de verzen persen
droeve druiven
opgebaard in glas
het toosten is
een laatste geste om
wat woorden te
verschuiven
ze gelezen hebbende
je verzen
als belofte zonder
uitkomst
nooit lijk je te hebben
gevonden wat je zocht
hooguit heb je je twijfels
bevestigd als een hond
die een plas doet
op de plek van
een voorganger
ze gelezen
als verzen zonder
rijm in zichzelf waarin
het wemelt van
prangende vragen als
jankende psalmen
desalniettemin
las ik je verzen als
lichtende sterren aan
het hemels gewelf
Piet Hardendood augustus 2022
n.a.v. de bundel
'Al die mooie beloften' van
Rutger Kopland
16.
je schaduw leunt zwaar tegen het hek
u moet ik zeggen zoals me geleerd is
toen u nog leefde
maar toch mijn respect voor u is
als de baar die u naar het graf bracht
jaren geleden toen
uw schaduw nog niet zo oud was
nog niet zo zwaar woog als eerder
gelukkig bezit het hek nog een klink
mag ik uw kind zijn
nukkig maar in open veld
wellicht herkent u me zo nog
Dwarsigheid
lakens worden uitgedeeld – wit
verdedigingswapens
voor het geval dat de orde is verstoord
er zijn woorden gevallen
kogels rondgestrooid
in het vuur van het verhaal
witregels blijken een te smalle basis
voor vrede
en vogels – ook vreemde – blijven uit de buurt van rook
niemand een reden om ook maar ergens over
naar huis te schrijven wel
wordt er een zin in de week gelegd
na drie dagen klimt er alsnog iemand in de pen
een dwarse denker
met om zijn middel een laken
je weet maar nooit
Piet Hardendood juli 2022
Wennen
lang geleden al
liet je de dood als
harde leerschool bij ons achter
de tijd verzacht wel enigszins
maar toch
die leegte vol herinnering blijft
we weten er geen raad mee
het ziekbed dat
ook sterfbed werd
je at niet meer
een keuze
toch bleef je treuzelen
doodgaan moet nu eenmaal
wennen – dat grapte je toch
het is lang geleden
maar desalniettemin
de leegte hangt hier ingelijst
aan een stalen spijker
uit jouw blikken doos
door mij erin gehamerd
recht op zijn kop
zoals ook jij dat deed
en iedere keer als ik er langsloop
is het alsof je knipoogt
Piet Hardendood augustus 2022
Dat verrekte vel
uitgelijnd
naar het schijnt
met voorbedachte rade
uitdagend leeg en wit
kleingeestige poging
te geraken tot
Babylonische trekken
dat verrekte vel
vol met
in en uitvoegstroken
waardoor taal
geremd wordt
botsende woorden
losse flodders
geen uitzondering
maar regel
verwondering
ontstaat
wanneer je krast
lot uit de loterij
Piet Hardendood juli 2022
Hoogzomer
achter het huisje langs
het smalle pad op
waar opschot spot met
de snoei van toen
dieper het bos in
kleuren zaailingen
voor het eerst en voor 't laatst
bij voorbaat de herfst in
op sterven na dood
heide en grassen gaan als
in een gedwongen huwelijk
tezamen op
stof te over om verstikkend
te werken
jonge bomen liggen er als
te vroeg gestorven soldaten
in een ongegraven
massagraf
maar hoe het ook zij
het is een zomer
een zomer die mieters
hoge ogen gooit en
we moeten toch wat dus
waarom zou je er niet van
genieten
Piet Hardendood augustus 2022
Door de tijd heen
ik zie het wel
dat je tred
wat trager is
dan voorheen
dat je vergeet
dat je breeduit lacht
als ik er achter kom
je wat vaker
je gedachten uitleent
die er achteraf
toch toe doen
maar voordat
je ze weer
terug hebt
ik zie het wel
als je erop aanstuurt
de concentratie
die dat vergt
hoe vaak je iets l
laat vallen of omstoot
zomaar
alsof er iets of iemand
een spatie tikt
je een
witregel nodig hebt
dat je
moeite hebt met lezen
vooral 's avonds
als licht een
kunstgreep is
en de spanning
die dat geeft
vanwege
die verrekte nek
je schouder
ik zie het wel
dat je schaduw
ouder wordt
Piet Hardendood augustus 2022
51.
ik heb iets met hout
( mijn vader was timmerman )
en met poëzie
ik schrijf dan ook met potlood
Alsof gisteren
kom schrijf me
over vroeger
toen dat
nog niet bestond
schrijf me
over ooit als
nooit tevoren
kom schrijf me
over toen waarin
geweest nooit
voorbij gaat
schrijf me
over het voorbije
van einde tot begin
kom schrijf me
over het vertederend
verleden waarin we
heden leven
schrijf me
over hoe grijs
hoogblond geweest is
Piet Hardendood juli 2022
Liefdevolle aandacht
die subtiele aanrakingen
het brengt welhaast een
zachte pijn teweeg
laatst nog
de lijn die werd getrokken over
de bewuste plek met
zachtjes schokken tot gevolg
hoe het bezielde werd gekust
als vlokken sneeuw de aarde
dat subtiele dat langs de
randen van de ziel schuurt
verlangen in geduld verduurt als
de belofte van een eeuwigheid
en dan dat subtiele strelen met
lippen die bevochtigd zijn
het is een lispelend bidden om de
overgave die steeds weer uitgesteld
wordt vanwege het subtiele spel
Piet Hardendood juni 2022
Verlangend Landschap
het riet loopt in veelvoud
te hoop tegen de oevers
geeft hoog op over het water
dat oud geworden rimpelt
het landschap erachter
vouwt zich open als een
vrouw verlangend
haar schoot
het is de uitdagende zomer
die dat onoverkomelijk
oproept
en wie het waagt om
prangende vagen te stellen
wordt in deze terzijde
verwezen naar de vrome
bossages rondom
Piet Hardendood juni 2022
Uitdelen
we bekeuren vandaag niet
zei de toezichthouder
delen alleen maar uit
waarschuwingen
bedoelde hij
we delen alleen maar uit
alsof het gebak is
ondertussen sta je wel
in het systeem
voor het geval je nog
een keer fietst in het park
we zien dat ze er
dagwerk aan hebben
aan uitdelen
ze is hij van middelbare
leeftijd en zij een
twintiger die het nog
moet leren – uitdelen
alleen maar
waarschuwingen vandaag
opdracht van hogerhand
of eigen initiatief
dat zou lief zijn
fietsen over wandelpaden
in het park het mag niet
natuurlijk mag het niet
maar het is verbazend
dat ze daar ter controle
nog personeel voor hebben
Piet Hardendood juni 2022
Speelveld
het is stil op de speelplek de
soldaten zijn vertrokken en toch
geen kind doet er onverschrokken
de was al zou dat makkelijk kunnen
inmiddels steekt de wind op
begint die nota bene
oorlogje te spelen met het riet
op het scherpst van de snede
vliegen
krassende kraaien af en aan
baden zich in het water
alsof ze spottend bidden
dat even later als
een voorhoofd rimpelt
de dood lijkt hier met
vlag en wimpel toch
slachtoffer van het spel
straks hangen er misschien wel
als een soort souvenir
lijken aan de kabelbaan
spoelen
de kinderhoofdjes aan
op 't strandje onder de
volle vale maan
liggen de grafkeien eerder al
voorbereid verspreid
over het speelveld missen
alleen nog maar de
afscheidsteksten die
passen bij het behekste spel
Piet Hardendood juni 2022
Besef
het was weer oppassen geblazen
nu ze groter worden azen ze
op een weerwoord
ik kan er wel om lachen
anderzijds is er de weemoed
die zachtjes huilen kan om
wat geweest is al heeft
inmiddels trots de overhand
eveneens groeit het besef dat
ouder worden niet aan
leeftijd is gebonden maar
oud zijn menselijkerwijs
korter duurt
ze worden groot en naar ik wens
mens echt mens onder de mensen
Piet Hardendood juni 2022
Gevonden dag
Nu de schepping inslaapt
dit laatste uur van de nacht
wij onder een dekbed van wijn liggen
roept God de moed bijeen
naar een nieuwe dag op zoek te gaan
wij weten daar niet van
ons even knielen kwam te laat
en slapen nu de slaap der doden
tussen de zelf geschapen goden
wij zouden eerder moeten opstaan
in de allervroegste stonde
en broden moeten delen in
de door God gevonden dag
ach ja – dat – wij zouden -
Proeftuin
je ligt te wachten half ontwaakt
in de naakte ochtendschemer
geplooid en doorzichtig
als je peignoir
de herinnering sluimert
geheel ontkleed naast je
het zijn wat kostbare kruimels
van de jaren hiervoor
je staat zoetjesaan op
tussen hemelsrood gestift lippen
beminde proeftuin van
begiftigde liefde
je ontsluit de gordijnen
staart door het venster
naar buiten in vage lijnen
zie je staan wat je mist
verbeeldt je – even slechts –
wenkgrage armen je
stapt – van slag – in het bad
dat je aan had gezet
de zware geur van olijven
vermand je te blijven
dit land hier – jouw land –
het draagt nog steeds
de kleur van je hart
Piet Hardendood juni 2022
Zon
toen je binnen viel
wat later op de avond
voor even zei je
de dag
nog sissend op je huid
je voelde je niet thuis
zo zei je
te weinig frisse lucht
te weinig ruimte om
je te kunnen etaleren
je wilt je
breed kunnen pareren
dus je vertrok zoals
dat telkenkere
het geval is en zocht
positie tussen
de kunstig
gevlochten wolken om
ze in te kleuren en
in het meest gunstige
geval fungeren wij slechts
als decor omdat
vertolken niet ons sterkste
punt is
Piet Hardendood mei 2022
Tegenstrijdigheid
hoe zou het zijn om
met de ziel te dansen
zou het een beetje
spielerei zijn of
komen tot een innige
omhelzing
hoe zou het zijn
misschien – misschien
moet het eerst wel
pijn doen of komen
tot ontreddering
misschien
zou het al dansend
kansen scheppen tot
een onlosmakelijke
omstrengeling
ach god zijn we niet van
tweeën één en andersom
een mengeling van
Adamnezen in ons
diepste wezen – mens
Piet Hardendood maart 2022
Eva
ze draait de andere kant op
haar hakken hoger
in het zand dan ooit
het verwart ons
haar netkousen waarom
heeft zij ze aan in vredesnaam
nu er geen vis meer aan de haak
is te slaan
koppige golven
geen zee meer doorstaan
het land achterliggend
verbrijzeld verkracht
ziet haar kreupel heupwiegend
komen als was ze gegijzeld
voor bidden lijkt het te laat en
de eerdere dromen
ze lijken te liegen nu zij nadert
tesaam met de vloed
nog eenmaal draait ze zich om
anders dan anders
klaar voor onvermijdelijk zelfverraad
Piet Hardendood mei 2022
( Eva= moeder van alle levenden)
Elpee
je was bang voor een kras geluid
tijdens het opzetten
geen zang was er naaldloos maar
dat hoorde je niet je zong uit volle borst
het zolderraam open
de dakpannen deinde mee
alsof ze nooit anders hadden gedaan
je was bang voor een kras
afhankelijk van het nummer dat draaide
hoe de groef zich gedroeg
beschadigd of niet
soms kwam zij langs ze was aardig
meer dan
luisterden jullie samen naar het
ritme tegen de ramen dat klonk als
een ware regenbui
zo schuilden jullie bij elkaar
bang voor een kras
Piet Hardendood mei 2022
Spiegelschrift
stilte op zijn stilst
licht licht op
een voetstap
twee
een mens de eerste
ontdoet zich van
het stof der aarde
treed tegemoet
een nieuw begin
ontmoet zijn kinderen
bloedverwanten uit
een vorig leven
uit het doodse
opgestaan
hier kantelt leven
op de grens van het
bestaan
de mens
de eerste
hij kijkt ons in de
spiegel aan
Piet Hardendood april 2022
Tijdopname
we dwalen niet meer door de
bomen zoals vroeger
de bladeren waarin vrijheid
schuil ging zijn verschroeid
al het blad dat taalarm is gaan
bladderen
bederft het praten over
vruchtopbrengst
wat erft de mens nog nu al het
lover een rotte lucht
verspreid een geur bedompt
die onze herkomst loochent
maar ach deze tijd is
eveneens van tijdelijke aard
ooit als de tijd daar is
verlost van de gespletenheid
zullen wij weer bloot en blij
door de bomen dwalen
de dood voorbij
Piet Hardendood april 2022
Kraai
hij kraait vanuit de hoogte
luidkeels zijn koninkrijk
gitzwart is zijn gevederte
dat dreigend klapwiekt
wanneer hij zich verheft
de tedere lente in
toch weet hij zich
mooi afgetekend tegen
de blauwe lucht
doch zijn rauwe kreet
camoufleert de boodschap
van het komend doodskleed
heeft geen benul
van de dode tak waarop hij
neergestreken is
onwetend van de vredesduif
die overwinning koert
tussen het jonge blad
Het was goed
het heeft geen gezicht
aan het daglicht ontstegen
is de wereld vergeven
van kwaad dat zich richt
op de schuld van onschuldigen
die onwetende weten
doch die leven verbeten
in de ongeduldige
waan van de dagelijkse dag
blijft het gezicht leep verborgen
schuift de schuld door naar morgen
en toch zei god dat het goed was
Piet Hardendood maart 2022
Een nieuwe lente
het uitbotten
aarzelend nog als
jong geliefden
het wil
adem voor de geest zijn
genieten leeft er op
bloeien is geen lot
steekt trots voelsprieten uit
het plot van angst
te boven
Misplaatst
hier het water kabbelt
ontbreekt
de stroom aan informatie
even waan je je
een spatie in de tijd
nu Europa zijn gratie heeft verloren
hier waar het water kabbelt
ik was er even neergestreken
uitgeweken met mijn lief
valt er geen amen uit te spreken
– het zij zo – zou
een misplaatste onderstreping zijn
hier waar het water kabbelt in
de vroege voorjaarszon
als een pril genoegen voelt
maar ergens op de achtergrond
kabbelt het droeve water
golft een later ongewis
alsof je iets mist bij het genieten
na het gooien van de angstbom
Piet Hardendood maart 2022
Het verloop
in de heilige broedkamers
tracht men steeds nog
ideeën
wit te wassen
uit naam van de
veilige veiligheid
dit
voor het geval je jezelf
niet kan vertrouwen
is het een samenspel van
gelovigen en
onwetenden
ondertussen
vliegen borelingen uit
na te zijn geïnstrueerd
moet het merendeel
bij regelmaat op herhalingscursus
immers ontvluchten is een gotspe
wordt niet geaccepteerd
inmiddels
zingen ideeën tot leven gebracht
rond
binnen het raamwerk van de chaos
steevast gepromoveerd tot waarheid
worden
randverschijnselen
onzichtbaar gedegradeerd
als zijnde niet van toepassing
terwijl data geïnterpreteerd wordt
tot sprookjes die echt
hebben plaats gevonden
zijn of worden
concurrerende broedkamers
geëlimineerd tot
hoed zonder rand
blijven deze onvermeld in de krant
en als onkundig afgeserveerd
broeit ondergronds sinds het begin al
verzet
dat uitgroeit tot
een vangnet voor andersdenkenden
reguleert tijd
de eerder aangewakkerde angst
tot storm in een glas water
die neigingen vertoont
te gaan liggen in
het hoge gras van
de vrijheid
Piet Hardendood januari 2022
Meditatie
adem in adem uit
uit de grond van je hart
open het luchtruim
adem in adem uit
voed je voeten – aard
bodemloos diep je afkomst
adem in adem uit vanuit
je kruin tot je tenen
verenig aarde en hemel
adem in adem uit
bezwanger je geest tot
kraamkamer om
te ontvangen
adem in adem uit
een kring van omarmen
Piet Hardendood december 2021
Huidzucht
ze streelt me de engel
haar geduld breed
als het strand
krult als water over
mijn rug
ze streelt me haar hand
beweegt steeds een
tel later dan dat ik
me voorstel
alsof ze het weet
streelt ze nog trager
al lager nu bij eb de
spanning hoogtij viert
ze streelt me de engel
of ik me om wil draaien
haar ogen dwalen mijn
gehele lichaam over
een zee van liefde
raakt mijn huid aan
zo wachten we samen
op de vloed
Uit nood geboren
tien maanden
flink over tijd voor een
nieuwe zwangerschap
bevrucht door schaamteloosheid
zou je op zijn minst
een handicap verwachten
doch het bed waarin de daad
gepleegd is is toegedekt
met leugens – achterklap van
een vorig leven
logischerwijs tempert dat
de feestvreugde
je vraagt je bij voorbaat af
wanneer het laatste hemd
zal worden aangetrokken
zwart als de onverschrokken
dood
Piet Hardendood december 2021
Op de grens van oud en nieuw
ooit las ik
schep uit chaos nieuw
en het bestond
heeft plaatsgevonden
onlangs las ik het weer
schep chaos
de rest ontbrak dat zou
je zonde kunnen noemen
nu heerst er dan ook angst
we zouden op zijn best
daar vanaf kunnen zien
om zo samen uit chaos
nieuw te scheppen
Piet Hardendood december 2021
Ansichtkaarten
we zijn niet meer
degene die we waren
het rechtop lopen kost
ons moeite we leven op
de blaren van de herfst
we
zijn kaal van taal geworden
alsof we stammen uit
het tijdperk van de dood
onze dagelijkse gang
is als het bloot dat
door de takken taalt
zoekend naar woorden die
zich schamen voor de waarheid
we zijn niet meer
degene die we waren
we staren ons blind op de
winterse (on)werkelijkheid
die vrijwel alleen nog maar
bestaat op ansichtkaarten
Piet Hardendood december 2021
Bloembed
ik wil niet in een bloembed liggen
als jij niet naast me ligt
jouw geur ik zou hem missen
ik zou me vergewissen
van jouw unieke kleur
niet eerder
lijf aan lijf gaan liggen
om samen op te gaan in
één kleur hemelsblauw
Piet Hardendood december 2021
Vaccin
ik wil
zonder jou leven
zonder jou
omdat je je
belofte als wonder niet
waar hebt gemaakt
je wilt graag in me wonen
ik weet het
maar ik vraag je
hartgrondig
ga weg
nu je niet doet wat je zegt
te zijn
ik wil
zonder jou leven
zonder jou waarom
luister je niet
waarom is je vuist er
keihard
alsof mijn hart een
slatafel is
waar jij aan het hoofd zit
mij keer op keer tart
ik wil
zonder jou leven
zonder je bedrog en je leugens
ik heb nog nooit geloofd in
wie je zegt te zijn
ik smeek je pijnig me niet
laat me vrij in mijn
natuurlijke keuze en
al mocht dat afgodische god
omdat jij dat gelooft
lijden ter dood
dan nog
wil ik zonder jou leven
Piet Hardendood december 2021
Geschiedenisles
zouden we ons
opnieuw vergissen in de doctrine
vervallen in de oude fouten
van ooit
ontkennen dat ook nu weer
een aantal ballen tegelijk
in de lucht worden gehouden
zoals een volksmenner
betaamt
de geschiedenis
herhaalt zich wederom
zo lijkt
maar bijna niemand
taalt ernaar totdat het in
de geschiedenis boeken
opgetekend staat
Samen
zie ons hier zitten
midden in de nacht
waarbij ongemak onder
een kleedje schuift alsof
het stiekem tegen de
gewoonte in wil bidden
jij lucht je hart
ik luister of het klopt
in het duister
van de nacht klinkt dat
anders dan overdag maar
ik luister en wacht
is het net alsof ginds
iemand fluistert
ik ben er ook nog
Komplot
ach kom plot
laat het lot zijn werk
doen
doen waar hij sterk in is
het ijzer smeden als het
heet is
het vuur opstoken
waaraan de meute
zich onverdroten
warmen kan
leuke beelden voor
de media
kom plot
verbeeld je dat je god bent
en dan wat scheelt het
heel de wereld biedt
een luisterend oor
kom plot
speel het oude spelletje
verdeel en heers
zaai het zaad van kwaad
in onze duisternis
doch als plots het kind
er zijn zal
overwint het licht
een nieuw begin dat
ongedacht
buiten ons om
geboren wordt
Nabij
nu ik de sterren zie van verre
zo heel dichtbij
leef in de werkelijkheid die
een eeuwig hemels jaargetij
verduurt
ontwaar ik geuren in kleuren
van de regenboog
leunt vertrouwen hemelhoog
tegen de wolken
nu ik de sterren zie
als ornamenten voor de ziel
waar vrede opgetogen rust
in de rede van de stilte
liefde onophoudelijk als in
een bede wordt gekust
nu ik de sterren zie
bij 't ouder worden
begrijp ik pas dat alles
wat ooit verre was
verscholen ligt in de
nabijheid