Gedichtenreeksen

Bij een sterfbed ( 1 )

alweer dat ijzeren bed

’t sprei nu

herfsthemels gekleurd het

infuus naast haar

druppelt aangesloten op

wat sterven gaat

haar adem zwaar

van lucht

berekent de

ons ongeweten laatste

zucht

‘t lijden lijkt

een voorportaal van

godvergetenheid

maar soms

soms

dwalen haar ogen naar

het verhoogd

plafond alsof ’t betoog

van het waarom

daarmee

tot zwijgen wordt gebracht

Bij een sterfbed ( 2 )

mij beduidend wil ze

dat ik zwijg stil

als ’t kastje dat

de naam van nacht

draagt en

even weerloos naast haar

wacht op een dichter die

met een laatste hand

aan ’t script de dood inluidt

en ieder geluid haar teveel

vrijt schijnbaar

met de duivel  die

zoals gewoonlijk

tweedracht tracht

te zaaien in het geheel

soms

is zij het die

onverstaanbaar nog

iets zeggen wil binnen

de onrust die zich van

haar meester maakt

’t steekt het af de diepte in

en nestelt zich

in broeierig geduld

waar geloof in

het godsgeheim

beproefd wordt

als druiven in de

wijnpersbak

Bij een sterfbed ( 3 )

ze gaf aan

te dorsten

naar wat water

ze morste nog

de tijd die restte

kantelde steeds

verder naar het

ten lange leste

’t schaap

aan de wand

graasde tegenover

op vruchtbaar land

vlakbij

het beekje van

verlangen dat

door de tijd verschoven

in schraal zonlicht

stroomde richting

einder

en tussen

struiken en het lover

bevonden zich

reeds kaal

zonder een enkel blad

wat dode takken

Bij een sterfbed ( 4 )

de lege gang schaars

verlicht alsof

hij wist dat dood

te lang op zich

liet wachten

een verpleegster

weet haar en

komt langs ze hangt

wat zachte woorden

aan

vensters van de nacht

alsof

ze daarmee

de gordijnen die

tekort zijn

wil verlengen

mijn god

jij ongekend gekende

die zich noemt - ik ben -

laat zomen in de gordijnen

wat mij betreft

voor wat ze zijn

wil tot haar komen

Bij een sterfbed ( 5 )

straks komen ze

haar dochters

dan mag ik gaan

zij

ademt nog

de nacht is al een

enkel uur gevorderd

de tijd

wordt er niet beter op

nu zij met

open mond

steeds

dichterbij komt

dichter

bij de dood

waarin blijkbaar

geen spoeden is

die wij

niet anders weten dan

vermoede hoop

die leven doet

Bij een sterfbed ( slot )

(beschouwingen nadien)

ik zou willen

dat ze nog één keer

kon huilen

huilen om wat is - was

en nooit gekomen

lachen de tijd voorbij

altijd tekort

minuten

uren die onopgemerkt

aan ’t aardse

versleten zijn

onaangeraakt

en toch van waarde

ik zou willen

dat haar rimpels

rimpels waren

niet glad te strijken

maar plooibaar

in de tijd

wat dood is

levendig

bespreekbaar blijft

in alle eeuwigheid

Gedichtenreeksen

Op weg naar Pasen ( 1 )

traag ontkiemt hier

stil geluk

wat slaapt ontwaakt

bijziend

uit stammen

behangen door

schraal zonlicht

eerst nog moet

het paarse van de

tijd in dichters

graf gelegd

zijn wij slechts

schouwers van

jong gras en van

verouderd steen

welks openbarst

in ons zo loos geween

doch opeens

is er die roos

dieprood blozend

doet hij ons op de tast

verstillen

Op weg naar Pasen ( 2 )

op kousenvoeten treedt hij aan

de oude stilte

de leegte toegedaan

in deze tijd van boeten en

die hem zoeken zij

doen er het liefst het

zwijgen toe opdat de

toekomst wordt verstaan

Op weg naar Pasen ( 3 )

uit pijn alleen

ontstaat het pril begin

het knotten doet de

knoppen botten

zij die verstillen

worden uit windsels opgetild

Op weg naar Pasen ( 4 )

de vogels krijgen

steeds meer praatjes

de takken aan de bomen

langzaam blaadjes

de kogels ze biechten

een zinloze dood het

dagelijks brood en

de smakelijke vissen ze

liegen de waarheid

nog even en de broze

nesten zijn

overvol van leven

Op weg naar Pasen ( 5 )

het is maart

het doodse

het schreeuwt stil

om recht

de goden

nestelen zich bij

voorbaat in het vrome

van de bomen het is

een komen en een gaan

van de eeuwen hiervoor

waar nog wat resten

van de tijd het spoor

naar nu uitzetten

is het wachten op

april of het licht wel

door wil breken

dwars door de gebeden

van ons niet weten

Op weg naar Pasen ( 6 )

ik heb je gemist vandaag

de trage nevel hing lui

tegen de vensters

belendende percelen

dragen wrevelig nog

hun wintertrui

waar ben je toch jij

die het licht het

liefst bemint in vroegte

als anti doodsbericht

Op weg naar Pasen ( 7 slot )

iets is er wat

je aanwezigheid verraadt

misschien wel de stilte

in het kwadraat

misschien je spel met

licht en donker

misschien het wonder van

de tijd die grenst aan de oneindigheid

iets is er iets dat jou verraadt

misschien ach ja misschien

doch wat wij zien is een moment

van ’t spiegelbeeld

waarin een mens zijn evenbeeld

herkend voor even

misschien moeten wij leren

leven met het raadsel