De lach van een kind

Door de laan schalt de lach

van een zorgeloos kind.

Over zijn klinkers huppelt

haar adem op blote voeten

een blinkende toekomst.

In dit stadium van leven is er

een bidden zonder spreken.

Knikt de oude eik instemmend

haar schreeuwen van vreugde.

Zingt haar jeugd onbelemmerd.

Pas tegen de avond

als zij zich huiswaarts begeeft,

daalt haar lichte lach neer

als zon op het bankje

schrijf ik haar blanke dag dichter.

Je staat er stiller

ik teken je en Profil

tussen de bomen in de laan

onder het maanlicht

kleurt mijn ziel

je lijnen zilver

je staat er stiller dan

de maan die van

verlangen trilt  zij

die voorbijgaan

zien je niet

missen je

ongeboren schaduw

expliciet je naam die

in die ene boom gekerfd

staat waarvan ’t kwadraat

in duizendvoud

de tijd doorstaat 

Ode aan de oude eik

je staat hier ongenood

kaal en bloot

gesteld

op leven

’t is winter en

de dood als

dwarsverbinder

kleurt avondzinnen rood

je staat hier al zolang

zolang ik me herinner

zolang de laan

in mijn verbeelding leeft

en nu je daar

zo staat

een hemel aanraakt

fier als een getrouwe

trotseer je

’t leermoment

immers

je bent gewend

aan de seizoenen

aan rijp en groen

aan weersinvloeden op

je houten huid

ondertussen

daag je uit - het licht

van dichtbij vergezicht

om je te kussen

opdat het

dichter komt

dichter dan een

dichter komen kan

Laantje Gedichten 

De stille laan

de laan ligt stil verlaten

geen oude man of vrouw

geen kind het is er stil de

oude eik hij stelt geen vragen

stil en verlaten ligt de laan

er rijdt geen auto af of aan de

wind schildert in trage streken

een ezel voor de meester

de laan zo stil en godverlaten er zit

geen dichter op de bank er klinkt

geen woord er ritselt

geen papier alleen een holle klank

verlaten is de laan en stil

de eik hij rilt geen god die blijvend

vertoeven wil slechts in de

wind suist er een naam

wie luistert die zal gaan laan in

laan uit vertoeft een wijle schrijft

deelt uit en bladert de tijd

niet voor niet achteruit ontmoet

van tijd tot tijd de aloude meester

om samen zich neer te vlijen

op de bank onder de oude eik

en daar te delen een mensenleven

Geruchten

de morgen breekt aan

laan wordt onverkort

tot leven geroepen

zintuigen bespeuren

geur van vers brood

schoenen van gister

nog zwaar

van het lood

 wachten een voet

om wakker te gaan

de zon laat verstek

het hek

bij de buren blijft dicht

oude eik en de bank

waar leven gewoonlijk

het licht ziet

 ’t bleef er stil

schril verblijven

wat vogels nog op

een tak die niet dood wil

toen zag ik ze gaan

samen

bedrukt was hun gang

achter bleven de

ramen die zwijgend

verzuchten

en de vogels

zij zongen geruchten

De laan uit

Ik zat eens op het bankje

“dat kon toen nog” toen

hij voorbij kwam de notaris,

strak in ’t streepjespak, een

aktetas onder zijn arm,

nam nietszeggend mijn

goedemorgen daarin mee

voor wat het waard was.

Ik vroeg me af, stel

dat we zouden ruilen ik

zijn papieren waarin een

hypotheek geregeld was, hij

mijn povere poëtenschrijfsels , die

over  ’t algemeen als onbelangrijk

worden geacht.

Ik stel me voor dat hij ze

fronsend leest, hooguit even

de tijd vergeet en ik, ik verdwaal

in regelgeving, juridisch taalgebruik.

Leiden woorden wederzijds tot

taalvervreemding.

We zouden beiden,

zonder uitzondering de laan

uit worden gestuurd.