Nieuwe gedichten

Bestaansminimum

 

hoe het stokt van binnen

geen zinnen voorhanden

geen brand op de lippen

het bidden verleerd

het vergissen in

verleden en toekomst

 

hoe het stokt

een vlok sneeuw die

geen winter meer weet

binnenin mij het kind

zoekgeraakt is

verdwaald in een eeuw

waar blindheid hoogtij viert

 

hoe het stokt de taal

de woorden

geen

in der minne geschikt wordt

de ziel

schraal als de geest van de tijd

ligt ondergedompeld in

zinloos gemompel dat

nog niet eens zonde mag heten

 

hoe het stokt binnenin mij

waar huiver steeds moeizamer

kruipt op de knokels van hoop

brood voor het hart slechts met

zuurdesem rijst

waar – waar toch is er een stem

die de weg wijst

 

 

Piet Hardendood april 2024

 

 

 

Klem

 

we liggen verloren in het

vervolg van de tijd

 

bidden om herbaren

is slechts koren op de molen

van dwazen tenzij

horen wordt verstaan

 

tijd die ons nog rest is

uitgestippeld door

de lange arm der digitalen die

onze ondergang scheppen

onder aanvoering van het

verheerlijkt liberalistisch

vrijheidsgeloof

 

we liggen verloren in

onze onuitwisbare sporen

ons thuis is een huis zonder

ramen en deuren we

zijn een kalender waarvan je

de dagen kan afscheuren

 

al onze vragen ketsen af tegen

listige leugenmansoren

zo worden we één met het systeem

waar kunnen we in vredesnaam

heen met onze vergiffenis

 

 

Piet Hardendood juni 2023

 

 

 

 

 

 

Onbegonnen begin

 

het licht getinte morgenlicht

het bidden van een vroege vogel

de prooizucht

het kindje dat nog slaapt

dat en het gerucht dat

de kogel door de kerk is

 

uiteindelijk er niemand geraakt

geraakt is

het leven slechts een doorgaand

begin blijkt te zijn

 

hoe de dag ook is begonnen

 

Piet Hardendood april 2023

 

 

 

 

 

 

Uit Steen

 

hij komt

schoorblootvoets

stoot hij zich aan

vooringenomen bloei

maar hij komt

 

ondanks de weg vol butsen

opgetrokken stutten

rokken net tot op

het geniep van de hiel

soms knielt hij uit

nederige zelfverzekerdheid

wetende dat zijn tijd komt

 

komt

binnen het binnenkort dat

ooit verten behelsde

alle knellende banden zijn

bijna verbroken

hier en daar klinkt al

zijn naam

 

straks breekt hij open

uit de schede der aarde

houdt niets hem meer tegen is

heel de wereld een bloeiende

gaarde geworden

opengebersten uit

bloedvloeiend steen

 

Piet Hardendood April 2023

 

 

 

 

 

 

 

Andere kijk

 

geloven de tijd niet

zou willen verzetten

wijzer willen zijn dan

de kleine die zich verstopt

 

lafaard

 

lang duren zal het niet

duizend jaren zijn als

één dag staat er ergens

geschreven

 

schuif je bij blindvaren

verantwoordelijkheid af

 

ach tijd hoe kwaad ook

in het licht van

de eeuwigheid is het

niet alleen oneindig

 

ook anders

 

 

 

 

 

Taaltroost

 

als je nog ergens bent

laat het dan in de taal zijn

 

daar waar dood

zij het met moeite wellicht

zijn verhaal kwijt zou kunnen

 

ik verfoei het standaard

ik mis je

je moet de taal niet verdunnen

dan eerst maar gummen

wachten tot woorden

zich aandienen als de eerste

van toen

 

woorden die

het verdriet zachter maken

 

Piet Hardendood februari 2023

 

 

 

 

 

 

Zijn

 

langzaam raakt

mijn binnenste

steeds meer aan

het doodse

 

het zeer dan van

het een dan van

het ander roept

steeds meer pijn op

op

 

momenten waarop

je het niet verwacht

soms

soms zijn er

tenten opgezet om

een wijle te verblijven

 

tijdelijk

 

datgene te verzachten

wat ziel mag heten

doch hier in dit even

zijn wij geroepen te

ontstijgen aan de

tijdelijkheid der dingen

ons in kringen te

begeven van

de eeuwigheid

 

 

Piet Hardendood februari 2023

 

 

 

 

De oude verhalen

 

ze lopen uit boeken weg

de deur uit

 

steken de straat over

klinkers voegen zich

naar hun taal

 

ooit droegen de verhalen

jou je droomwereld in

kroop schroom weg onder

een deken

was je kerel

 

geloof in de toekomst

stond

op de kaft geschreven

je was er door

gegrepen

 

bleek tijd

een vondst te zijn aan

slijtage onderhevig

 

wat rest is

stage lopen in een

wereld waarin vragen

stapelbaar zijn als

boeken op een

wankele plank

 

 

Piet Hardendood januari 2023

 

 

 

 

 

 

Lichtval

 

het spaarzame licht

wervelt traag

door de straten

zweeft door stegen als

een volleerd jongleur

vlijt zich in plooien neer

tussen kale takken van

verlangen

 

alsof het

wil berusten in het

trage jaargetij dat alleen

nog maar de naam

van winter dragen mag

 

en ergens in het gindse

lijkt het voorjaar zich

al aan te dienen

al zal de wens hier wel

vader van de gedachte zijn

 

 

Piet Hardendood Januari 2023

 

 

 

 

 

Onwerkelijk

 

er is geen herkenning meer

geen werkelijk weten

 

soms komt er een kind terug

uit vroeger

 

dat moeder allang dood is

daar leef je niet mee

 

je vangt muziekklanken op die je

ontglippen

versterven voor dat het stem krijgt

op je wankele lippen

 

schuifel je door het leven

beperkt door het heelal van verleden

 

zet je nergens je zinnen meer op

dan alleen dat je naar huis wil

 

 

 

 

Vrijuit

 

zal ik – zal ik

je aanraken je

naam ter sprake brengen

 

zal ik

nu je zo breekbaar

aanwezig bent in je

diep liefste geheimen

je noemen

 

zal ik

nu het zwaarder weegt

dan het gewicht

ooit

door jou in de schaal gelegd

durven

 

durven

nu het te zwaar weegt

voor handen – hoofd en hart

 

maar nu

nu je bent vertrokken naar

een hemel zonder sterren

zou ik van je kunnen houden

ja dat zou ik mits ik

stem mag zijn zonder gezicht

 

opdat jij

jij mij vrijuit kan

komen halen opdat we

 

samen zijn echt samen

 

Piet Hardendood December 2022

 

 

 

 

 

Eindzege

 

deze nacht

hij wil uitbater zijn van

de gebroken ziel

 

kniel riep hij

kniel voor mijn duister

aangezicht

 

en de ziel knielde

 

luister

luister jij ontzielde

 

licht zal je niet meer zien

zelfs misschien wordt

aan je oog onttrokken

 

alsof hij niet wist

dat hij loog

 

en hij boog wat naar voren

siste als de slang van ooit

 

ziel jij vermiste beginneling

kind van het legioen

uit de hoge

ik zal je zogen met mijn

adellijk kwalijk bloed

opdat

 

je niet zijn zal waartoe de

vader je geroepen heeft

doch

 

toen galmde de ziel

't zal niet schadelijk zijn

slechts drie dagen zal het

door mijn aderen stromen

dan zal ik herkomen

 

weer evenknie zijn van de vader

 

 

Piet Hardendood december 2022

 

 

 

 

 

Onzeker

 

het is begin eindejaar

het weifelend licht

haalt wantrouwig zijn

schouders op nu het

lengen van de dagen

nog niet zichtbaar is

 

verblijft het vooralsnog

een aantal dagen op

de grens van

heden en verleden

wil zo lijkt de toekomst

mijden nu

verlangen wankelt in

de onzekerheid der tijden

 

Piet Hardendood december 2022

 

 

 

 

 

 

 

Doodzwijgen

 

liefste nu is de tijd dat je

stervend aan de bomen hangt

niet wetend hoe lang dat

duren zal

hoe zwaar de uren zullen

zuchten

in het afhankelijk besef

van hoe de wind zal waaien

 

toen in het voorjaar

toen je kind was – groeide

nog niet wist hoe laat het was

had ik op zijn minst een

poging kunnen wagen het

leven uit te leggen

 

was voor de werkelijkheid

Oost-Indisch doof en blind

ik die weet zou kunnen hebben

van de tijd

ik

 

had je moeten zeggen dat je

als onbeschreven blad je

neer zou moeten leggen bij

de plek waar wind je brengt

 

Piet Hardendood november 2022

 

 

 

 

 

 

Als we 't niet meer weten

 

de winter staat op de stoep

samen met sinterklaas de

kerstman arriveert wat later om

drukte te voorkomen – immers

je kan de slogan dromen

 

later wachten ze gedrieën op

het ijs aan de overkant

dat bij voorbaat niet

wil breken ondanks de cadeaus

het zingen over vrede

al dat soort dingen

 

ze gaan toch maar naar binnen

waar schoenen zijn gezet en

kerstboom brandt

zo met zijn drieën moet dat kunnen

al is het ijs nog niet gebroken

zitten de kinderen met

opgetrokken knieën te wachten op

 

wie 't eerst iets zegt

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

 

 

 

Mens

 

dat graf ook wieg kan zijn

geboortebrief uit dood verrezen

leven tot

herlezen uitgedaagd wordt en

ongevraagd verwondering wekt

 

hoe anders zouden wij genezen

van het verdoemde denken dat

het oude ophoudt te bestaan

 

we zouden onnodig

onze naam verloochenen die

steeds weer ons vernoemd

tot mens

 

Piet Hardendood oktober 2022

 

 

 

 

 

 

 

Samenvoegen

 

ze nestelt zich tegen me aan

het beste van twee werelden

voegt zich samen als

namen in een geboorteregister

 

wisten toen nog niet hoe de

wereld worden zou die al was

 

in loop der tijd

klinken nieuwe namen op

kinderen die hetgeen wat murmelend

op de lippen ligt verstaan

 

het nestelen houdt aan het

beste van twee werelden

doet een geste vermoeden alsof

bezield verlangen een

andere route aan wil vangen

 

dat van de lange duur

moet maar eens afgelopen zijn

 

nestelen moet vruchtbaar raken

bloed een band worden dat

loslaten verfoeit

uitvliegen

een weerkerende daad

van voeden zijn

van liefde

van weet hebben

van de bron die nooit opdroogt

 

nestelen wil schoot aan schoot

het beste van twee werelden

samenvoegen

 

Piet Hardendood oktober 2022

 

 

 

 

 

 

Wennen

 

lang geleden al

liet je de dood als

harde leerschool bij ons achter

 

de tijd verzacht wel enigszins

maar toch

die leegte vol herinnering blijft

weten er geen raad mee

 

het ziekbed dat

ook sterfbed werd

je at niet meer

een keuze

toch bleef je treuzelen

 

doodgaan moet nu eenmaal

wennen – dat grapte je toch

 

het is lang geleden

maar desalniettemin

de leegte hangt hier ingelijst

aan een stalen spijker

uit jouw blikken doos

door mij erin gehamerd

recht op zijn kop

zoals ook jij dat deed

 

en iedere keer als ik er langsloop

is het alsof je knipoogt

 

 

 

 

Piet Hardendood augustus 2022

 

 

 

 

 

Onzeker

 

het plaatsje

de tuin

het is er stil

klinkers zwijgen tegen hun

gewoonte in afscheid

de geranium bloeit zijn

laatste ademtocht

het pochen is voorbij

 

langzaam trekt de zomer

zich terug in de schuilhut van

de oud geworden schaduw

 

gaan er laatjes open

roepen blaadjes het getij van

sterven aan

 

is het maar de vraag

of bruin de winter

trekken kan

 

 

Piet Hardendood augustus 2022

 

 

 

 

 

Toen en nu

 

toen je mij gelezen hebt

de les

mij op het papier gezet alsof

het mijn huid was

 

het blijft me als de waterpokken

bij

 

er niet tegen ingeënt bleef

groeien zeer doen

altijd smolten de sneeuwvlokken

ook zomers

altijd de krenten uit de pap

voor een ander

toch is het lente geworden

lees ik zelf voor uit eigen werk

 

dank

dat u me op sterk water hebt gezet

 

Piet Hardendood september 2022

 

 

 

 

 

 

Dichters

 

ze liegen de taal uit elkaar

om woorden opnieuw te verbinden

om alles wat ettert

aan komt vliegen

in een zinsnede te vangen

een bede te schrijven waarbij

duiven zich thuis voelen

 

dichters

ze schuiven de tijd voor zich uit

om ruimte te scheppen voor taal

die kruimel voor kruimel

gevonden moet worden

ze putten uit bronnen

halfleeg of halfvol waarin

metaforen hun kansen benutten om

harten te winnen ook die

van hardhorend doven en blinden

 

dichters

ze beeldhouwen met woorden

een vers op een sokkel van witregels

en pas als het stof der zinnen

is opgetrokken

zijn zij als vlegels vertrokken

naar plaatsen waar zij

opnieuw weer beginnen

 

Piet Hardendood Augustus 2022

 

 

 

 

 

Versneld proces

 

ze weet wel dat hij weggaat

ze voelt het aan de omhelzing

zijn hand door je haar van die ander

 

een kus nog

zijn lippen op de jouwe

je proeft afstand op korte termijn

 

had hem maar nooit je vinger gegeven

 

jeugdig optimisme

met een gelovig isme als grondslag

 

zijn leugenachtig verzinnen is

begonnen

 

langzaam raakt de kamer leeg

wat een behandeling

 

 

 

Piet Hardendood juli 2022

 

 

 

 

 

 

 

Gedragen

 

ik heb ons samen

opgehangen

zwart wit gezien in de

verleden tijd

maar nu we daar zo hangen

ingelijst en

steeds nog ademhalen

de toekomst doorgereisd zijn

met de reisgenoten

vallen – opstaan

slagen – falen

 

mag gaan nog steeds

een komen zijn

en in al die tijd

hebben alle dromen die

gedroomd zijn

ons door de eeuwigheid

gedragen aan

 

slechts één enkele schroef

 

Piet Hardendood augustus 2022

 

 

 

Stiltemoment

 

samen alleen

op de top van het duin

waar stilte

schuin afgesneden bloeit

als een bloem in de knop

 

we wisten de ruisende zee

in ons bloed het water

levensader

ongrijpbaar dichtbij

 

samen alleen

op de top van het duin

een moment waarin het

leven gevrijwaard is

van de dood

 

waar zwijgen veelzeggend

symbool staat voor

taal die volmondig instemt

met het geluid van de zee

 

 

Piet Hardendood augustus 2022 

 

 

 

 

Zappen

 

voeten op de hocker

het beeld verspringt

in aanloop naar morgen

zingt er een vogel

op twee gedachten

 

we lachen om de

misgeschoten kogel

van de jager die zo

de vier jaargetijden mist

 

het beeld verspringt

nog een keer nu voeten

als lijdend voorwerp

van de hocker afglijden

flamingo's op één poot

aan hoogmoed lijden

terwijl de dansvloer

leeg blijft

 

de kans bestaat dat

nog een keer het

beeld verspringt

afhankelijk van

de slaapbehoefte

 

Piet Hardendood juli 2022

 

 

 

 

Onzegbaar

 

dat ik je liefheb is

ontwijfelbaar waar maar

ik kan het niet zeggen

 

domweg ik hou van jou

klinkt zo algemeen

zo gemakzuchtig

 

evenzo ik heb je lief of

jij bent mijn allerliefste

ik kan het niet zeggen

 

ik moet het laten gebeuren

 

 

Piet Hardendood juli 2022

 

 

 

Slaapkamerbeeld

 

de geruite stoelkussens

liggen boven op de kast

het past maar net

 

het plafond zou niet

lager moeten zijn

de kast niet hoger

de kussens uitgevouwen

niet dikker

 

de stoelen buiten

schikken zich noodgedwongen

in hun naakte status

nu er buien dreigen

 

ook wij schikken ons

lepeltjesgewijs weliswaar

ons krijgen ze niet

op de kast

 

 

Piet Hardendood juli 2022

 

 

 

Uitgedaagd

 

hoe jouw rijpheid

de nacht door in mij droomt

het is een schouw van

onvoorstelbaarheden

 

ik weet nog

hoe verleden oud geworden

je jonkheid toonde maar

nu in deze wondere nacht

 

waarin de sterren zich

voor jou verschoonden

ik slechts van verre zien mag

hoe jouw schoonheid is

bijeengebonden

 

nu – in deze wondere nacht

waarin de slaap mij als

verdachte ziet beroep ik mij

op 't feit dat ik ben uitgedaagd

 

hoe jouw rijpheid

onweerstaanbaar zich in mij

gedraagt – mijn ogen onafwendbaar

dwalen door jouw pracht

 

ik wist al toen verleden

nog niet oud geworden was

jij tot rijpheid groeien zou

in dromen onbereikbaar voor de tijd

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

 

Beminde

 

het ontspringen van de dans

het beloven loochenen

het niet achterom kijken geen moment

het oude nest verlaten

het niet uit de bron drinken

het onbekende geen kans geven

het zogende niet lessen

het onvergeeflijke niet willen vergeven

het niet willen nestelen

het je niet vergewissen

het je verslikken in de liefde

het niet in het diepe durven springen

het niet te vermurwen zijn

het verdringen van verdriet

het ongeloof

het je doof houden al die tijd

het er niet meer zijn

het niets meer laten horen maar

het ergste was nog

het ons aankijken die blik toen je wegging

maar toch dat blijft altijd

 

het desondanks beminde zijn

 

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

 

 

Verzonken

 

je zou er zo je wilt natuurlijk kunnen gaan liggen

 

je denkt er over na tijdens het aardappels schillen

immers zij kennen die grond daar als kiemkracht van leven

 

je zou er natuurlijk kunnen gaan liggen

 

tussen het hoge gras alsof je nog jong was maar wil je

het ook misschien schrik je je wel dood van de stilte die

 

zich ongetwijfeld zal hechten aan jou als kringloop

daar waar jij wellicht zou willen gaan liggen

 

een eigen stek tussen de doden van eerder

het kan – je wikt de plussen en minnen

 

tja je zou er natuurlijk kunnen gaan liggen

 

vergeet dat er nog vuur onder

de aardappelen moet en worden gegeten

 

helemaal vergeten – je gedachten op dood spoor

neem je je voor ze later nog wel eens te ordenen

 

tenzij geheel onverwacht de rapen eerder gaar zijn

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

Zomerdroefheid

 

dat bewolkte boven ons

het hangt in de lucht

hoe lang het duurt heeft

met de atmosfeer te maken

het aan te raken kan onnodig

onweer veroorzaken

 

een vlucht regenwolken

flikt het weer om na te druppelen

waardoor de straten

blank gezet worden

discriminatie klinkt het luid

de politiek let ook niet op

doch het lijkt een plot van

moeder natuur en nu het al

dagen duurt lijkt alles grijzer

waarom is ondanks God grijs

altijd zo eenzaam

 

al dat bewolkte boven ons

vertolkt een eigen wijze maar wij

we gaan eronder door

hoe zouden wij dan de hemel loven als

het koor de akoestiek moet missen

iets of iemand moet zich toch

vergissen of zit de wind in

de verkeerde hoek

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

 

 

De dichters

 

ze roepen van alles tevoorschijn

vergezichten

ze nemen een loopje met de

waarheid

oorlogen vol vrede roepen ze op

die een tijd van

leugens doen vermoeden

 

ze roepen

blootsvoets een zee aan om

hem het land in te lokken

zout water op sokken

hoog opgetrokken

als het gordijn van de bühne

bezingen de wind

als een gehuwd kind in

een vertakte boomhut

het geluk van

droomdroge voeten

 

ze steken de lucht aan met

pompoenen van vuur

benoemen de dag als begin

zonder einde met

bloedrode kleuren voor het

brood in de morgen en

de vale voor 's avonds opdat

wolven de schapen weer doden

als een levend geheel

 

ach wat roepen ze veel

de dichters

blaters van woorden zijn het

de groene weiden eisen ze op

om geen ruimte te laten voor

witte boorden verhalen

weg met de praatjes weg met

het schuim van de natie

 

duimzuigers zijn het de dichters

je kan niet met ze niet zonder

niet zonder de vrome zonder de ruige

maar toch

noem ze praatziek voor mijn part

doch laat ze

in hun kracht van verbeelding

 

Piet Hardendood juni 2022

 

 

 

 

 

 

Specht

 

de geluiden

ze klinken op tegen de stammen

als zijnde

berijmde psalmen

boete doening na een lange winter

alsof de

opgelopen schrammen

moeten gehecht

 

het gevecht duurt al dagen

zelfs weken

 

iets of iemand moet toch

sterker zijn

de rechte stammen of de

scherpe bek

 

doch het zal beslecht zijn

voor de tijd van zomer

aanbreekt

 

Piet Hardendood mei 2022

 

 

 

 

Sprakeloos

 

op één of andere wijze

veranderd de spraak nu

liefde vanaf het balkon roept

 

over gaat in lispelen

soms het missen van woorden

is er geen plafond om als

echo te dienen

 

je poogt en je poogt

je beoogd een antwoord op

de roep van 't balkon

dwaalt rond in de poel van je ziel

 

totdat je ontdekt dat

er geen taal is voor liefde

enkel gevoel

 

Piet Hardendood mei 2022

 

 

 

 

 

Heimwee

 

je weet hoe

heimwee kan nadruppelen

kringen kan vormen

 

je niet hoefde te bukken voor

de opgehangen slingers

geluidsnormen je

 

kende het woord niet net

als langeafstandsraketten

landjepik deed je met een zakmes

 

een Zwitserse welke je

voor je verjaardag had gekregen

in afgebakende grond

 

je weet hoe

heimwee een les kan zijn die het

midden houdt tussen

 

jaloersheid en tevredenheid

intussen bedenk je je ook nog

dat bidden toen gewoontegetrouw

 

spontaan klonk nu

meer iets van een noodgreep heeft

je wordt oud je leeft je

 

laatste vonkenregen in het

hedendaagse tijdperk en de

heimwee je laat hem lonken in

 

de wetenschap dat ook nu nog

de kerk altijd ergens in

het midden ligt

 

Piet Hardendood mei 2022

 

 

 

 

 

 

20.

 

als ik jou denk

wenkt de tijd me

in jou te verblijven

 

liefste jij zou daar toch ook

wie is er in godsnaam verdwaald

in de tijd van jouw oneindigheid

 

ik zie hier geen enkele wijzer

 

wel nog zie ik je staan op

het perron

instappen

gaan

in tijdelijkheid

 

maar hoe anders is het nu

nu denken

achteruit moet lopen

een eeuwigheid tegemoet

 

waar ik jou misschien vind

 

 

 

 

 

 

Het was goed

 

het heeft geen gezicht

aan het daglicht ontstegen

is de wereld vergeven

van kwaad dat zich richt

 

op de schuld van onschuldigen

die onwetende weten

doch die leven verbeten

in de steeds ongeduldige

 

waan van de dagelijkse dag

blijft het gezicht leep verborgen

schuift de schuld door naar morgen

en toch zei god dat het goed was

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

Iconisch

 

het veelvoud van

onschuldig heeft geklonken

 

nu wacht het donker

is er de stilte

de kilte onder steen

als balsem op de wonden

 

dat wat geknakt is wacht

drie dagen nog

drie nachten voordat

het onverwachte

beslag zal leggen op

het leven

 

vervalt het bedreven kwaad

in vluchtgedrag zodra

het licht opgaat

opstaat om als

icoon te wonen

 

te midden van de mensen

 

Piet Hardendood april 2022

 

 

 

 

 

 

Nooit eerder

 

 

je wacht op wat er komt

 

een woord

een gedachte

een stem

 

je wacht

 

wellicht vindt je

wat nog nooit is gevonden

stuit je op bronnen die

je tot bruid willen zijn

maar

 

je wacht

 

wacht tot het licht wordt

de dag een gezicht krijgt

een gezicht

dat ergens op lijkt

of misschien wel op iemand

 

je wacht

 

wacht langer dan

de stilte die fluisterend roept

als een stem van voorbij

er klinkt een ruisen op

een groet

 

waarin je iets van het

verleden herkent

en nog – nog

wacht je

 

middenin het zachte rumoer

er behoeft geen roer om

alles wat komt of eens

komen zal – zal zijn

als vervulling van dromen

nooit eerder gedroomd

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

Een grens over

 

alles ligt open

iedere andere optie

sluit daarbij aan

wat dicht ligt duidt

op een misvatting

 

de oorlog

de oorlog ligt ook open

net als het water dat

niet is bevroren

tevoren weet je dat niet

 

en toch is hij gebleven

zij gevlucht alle

geruchten hou je open

kom je terecht

en waar

nu alles nog open ligt

al zijn er wegen afgesloten

toch ligt de oorlog open

in al zijn wreedheid

in al zijn kretologie

de macht schaakt en schikt

waar dood open en bloot

zonder schrik

het straatbeeld bepaald

 

 

zit hij gevangen in de strijd

vlucht zij in tweestrijd gevangen

op weg naar vrijheid

een grens over

 

het wordt er niet

rooskleuriger op zolang het

open ligt

in een zwarte bladzijde van

de geschiedenis

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

Op weg naar Pasen

 

ze fietst

gaat een drempel over

 

de wereld ziet er

op zijn kop anders uit

 

iets in haar zegt dat het

wel weer anders worden zal

als dat het geworden is

 

ze fiets

drempels te over

 

er schuiven ongedacht

namen langs ze huivert even

 

ze wacht tot het licht verspringt

trapt zich een grens over

ze ziet hem staan

 

de mens in de bloedakker

van de wereld

 

ze kijkt achterom

niet uit heimwee maar

of er nog meer volgen

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

Uiteindelijk

 

er wordt

gevochten

gevlucht

harten gelucht

gehuild

graven gekuild

in bochten gewrongen

geschoten

bommen gegooid

raketten gericht

huizen ontwricht

in schuilkelders geschuild

zand in ogen gestrooid

doden geteld

statistieken gemeld

angst gezaaid

tranen gemaaid

 

wat erger is

 

gelogen

de waarheid verdraaid

met tweespalt als uitkomst

recht gesproken

wat krom is

 

en nog erger

 

een sluw spel gespeeld

over de ruggen van

onschuldige mensen

het is alles

een kluwen waarin

de waarheid

verklit zit

onzichtbaar

 

totdat

 

het leidt tot

een nieuwe dimensie

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

 

 

 

Ogenschijnlijk

 

met de schrik laat je

het potlood uit je

handen vallen

honderdtallen woorden

sterven een stille dood

op het krijtwitte papier

 

hier wordt er geschreeuwd

hier liggen lijken opgeschort

te wachten

er is letterlijk geen graf

vers van de schep te krijgen

de tijd treft onze laksheid

middenin een zin loze zin

vol van medelijden

 

we worden van elkaar

gescheiden in één en al

saamhorigheid nu er een

vijand is die de taal van

doven afwimpelt bij een

al te simpele

voorstelling van zaken

 

 

Piet Hardendood maart 2022

 

 

 

Discrepantie

 

nu ik je gevonden heb

zal ik je blijven zoeken

wetende

 

dat jouw komen gaan is

je niet bent in te lijven

jouw leven is gestoeld

op vrijheid om

er te kunnen zijn

 

er te kunnen zijn

in de verste uithoek van

nabijheid

 

toch iedere keer als ik

jou opnieuw weer vind zou

ik je open willen dichten

maar het schrijflint

bevat nu eenmaal

onvoldoende inkt om

jouw liefde te herschrijven

 

zo leven wij in een kladrelatie

waarin zo is desondanks

gebleken steeds weer

voldoende spaties zijn voor

leeftekens op de levenslijn

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

Verhelderend

 

de kaarsjes vlammend als

een betoog van vrede zijn

het de lede ogen die het

verkoren lam zien bloeden

 

ten strengste verboden het

verhaal te voederen wordt

taal gecensureerd nu het

opnieuw gaat om

het spel meer dan broden

 

de kaarsjes vlammend als

een betoog van vrede

tegen de tweede strofe in

zijn het de lede ogen die

 

steeds weer oplichten in

de vredesvlam die steeds

opnieuw zal worden

aangestoken

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

Twaalf

 

tiener al – kind nog

hormonen gieren

door haar lijf

emoties gaan en komen

 

straks moet ze kiezen

studie – school en dan

– dat wil ze graag -

op vakantie mits

ze is geprikt

anders loopt ze 't mis

 

straks moet ze kiezen

tiener al – kind nog

zo'n mooi kind

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

Zijn

 

zijn we onszelf nog of

zijn we geworden

 

geworden in een

verloren uur van de tijd

waar de orde zoek was

 

zijn we onszelf nog of

geworden tot bomen van

zekerheid – tegelijkertijd

onzeker als de seizoenen

 

zijn we onszelf nog

jong nog en groen

ongesnoeid

los van de schaar die

het beter weet

of is ons 'toen' verbrand

in het kampvuur van

onze jeugd

 

zijn we onszelf nog

zoals het strand en de zee

die samen eb en vloed

verdragen – onszelf nog

zoals de schelp die er ligt

in alle geduld en op

luisteren gespitst is

 

zijn we onszelf nog of

laten we de rivier

oeverloos stromen

het land in om te verdrinken

willen we dat drenkeling zijn

geen reddingsboei

bij de hand

 

zijn we onszelf nog

samen één met de natuur

één in ieder getij

samen door

het louterend vuur gaan

om het verloren uur

terug te vinden en

 

onszelf als kinderen

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

 

Tijdsspanne

 

nu ook het waken

naar het lijkt

slaap gevat heeft

stil verscholen

onder het vale laken

van de dood

spelen heel zachtjes

weliswaar al

enkele violen

 

de muziek klinkt als

een gebroken

winterlandschap

en zwelt heel langzaam

aan tegen de kale bomen

maar

 

sterft op de grens van

het geluid in zwanenzang

nu nog hoor ik de

ontaarde laatste tonen

o mens – gods mens

 

waak

 

 

 

 

 

?

 

alles is anders

de regen is anders

de wind

de sneeuw

het ijs

het vergeven is anders

het bewijs

de leugen

de liefde

de haat

de vrijheid is anders

het verheugen

het grieven

de praatzucht

 

alles is anders

de vlucht is anders

het gerucht

het kennen

het vieren

het verdriet is anders

de blijdschap

de verbindende banden

het verwennen

het versieren

 

alles is anders

het nieuws is anders

het regeren

de oppositie

het werken

het leren

de politie

alles is anders

de posities zijn anders

het sporten

het bezoek

het feesten

de tekorten

het genoeg

 

behalve de tijd

de mensen hoe is het met

de mensen

 

 

Piet Hardendood januari 2022

 

 

 

 

Speelplek

 

ik zat hier nooit eerder

de wereld lijkt er anders

ooit moet het daar

ook zo geweest zijn

 

toch

is de tijd bij hier en daar

hetzelfde

niets op een andere

leest geschoeid

 

en toch – opeens zie ik het

is er hier iets anders

de doelen die er staan

zijn leeg

 

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

Voorafgaand

 

de winter ligt languit in

verlangen op zijn rug

zucht genadig

om een bruidskleed

 

wit

 

beroept zich

op het maagdelijk vlies

als dat geaccepteerd wordt

pas dan zal duidelijk zijn

 

dat de kou nog

lang niet uit de lucht is

 

 

 

 

 

Proeftijd

 

nadat de schapen zijn geteld

wij ons vergapen hebben aan

het koor dat maagdelijk aan

de hemel hing en zong

van de geboorte

 

wij simpelweg de spruitjes opgezet

stoofperen gaar geweld

de tafel zoals het hoort gedekt

 

we proefden zomaar samen hoe

het leven smaakte zowel

het bittere het zoete tot aan

het zelfgemaakte

chocolade toetje toe alsof er

een engel stiekem

hier gebleven ons de kracht

van zweven even had geleend

 

en bij het kopje koffie zag ik

vanuit mijn ooghoek een

schittering voor 't raam

waarin wij samen in een

overvloed van licht en kaarsen

weerkaatsten ons verbaasden

over 't beeld

 

toch had ik zelf

eerder al het daar op gehangen

niet wetend dat vanavond

deze kerst ontworsteld uit

de wonden van de tijd

zo vredig vlam zou vatten

 

 

 

Geduld

 

verlangend licht

uit zwangerschap

tot leven gekomen

richt zich vooraleerst

voorzichtig op

in kwetsbaarheid

 

nu ook de vrome

welkomstwoorden

neigen naar een uniformiteit

welke een poging wagen

het licht te

verdonkeremanen

 

maar toch bij monde

van het kind klinken

steeds weer

onverwachte woorden op

die al het lang verlangen

in het niet doen zinken

 

 

 

 

 

 

Geen keus

 

soms bekruipt het je

dat anders zijn

 

sluipt de angst in de

weekmakers van je ziel

 

wat als dat anders zijn

tot sancties leidt

het pleit tevergeefs

 

je afgescheiden moet

gaan leven

je twijfelt tussen

vluchten of aanvallen

 

anderzijds weet je dat

beiden

bij voorbaat mislukken

indien

 

je niet blijft in de liefde

 

 

 

 

Barensweeën

 

dit land is eindejaar weer dicht – op slot

met recht genoemde donkere dagen

het feest van 't Christuskind en God

leunt zwaar op de aloude vragen

 

nu velen grosso modo instemmen

met het gemodelleerde kwaad

zich keren tegen hen die anders denken

aangespoord door leugenpraat

 

en toch zal straks het kind er zijn

geboren uit een zwangere nacht

uit barensweeën af en aan – vol pijn

 

het zal ons vrede brengen – licht

en zij die geloven in hun eigen kracht

zien voorbij aan boodschap van de krib

 

 

 

Piet Hardendood december 2021

 

 

 

 

Speelplek

 

ik zat hier nooit eerder

de wereld lijkt er anders

ooit moet het daar

ook zo geweest zijn

 

toch

is de tijd bij hier en daar

hetzelfde

niets op een andere

leest geschoeid

 

en toch – opeens zie ik het

de doelen die er staan

zijn leeg

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op deze website wordt regelmatig gewerkt aan nieuwe items en een andere indeling.

Nieuwe gedichten